Onlangs kreeg ik De Kleuren van Magie in een prachtige uitvoering voor mijn verjaardag. Altijd leuk om op deze manier kennis te maken met auteurs en genres waar ik nog niet al te veel van weet. De Kleuren van Magie is het eerste boek in een trilogie, en het feit dat ik direct het tweede en derde deel aan mijn e-reader heb toegevoegd (terwijl ik toch niet echt een serielezer ben) zegt denk ik genoeg.
Kell is één van de twee magiërs die tussen vier verschillende Londens kan reizen. Er is een grijs Londen waar magie niet bestaat, er is een rood Londen waar magie gevierd wordt en ten goede gebruikt wordt, er is een wit Londen waar magie misbruikt wordt om de eigen macht te vergroten en er was ooit een zwart Londen, dat ten onder is gegaan door het gebruik van magie. Kell komt in het bezit van een steen die aan zwart Londen toebehoort en samen met Lila, een meisje dat toevallig op zijn pad komt en dat leeft van criminaliteit, probeert hij de steen terug te brengen naar zwart Londen, hoewel de gevaren groot zijn en er allerlei partijen zijn die deze steen ook willen bemachtigen.
Tot leven komen
Wat heb ik genoten van dit boek. Dit is waarom ik eventjes van de zware literatuur ben afgestapt en ik nu vertoef in de wereld van de genrefictie. De Kleuren van Magie heeft misschien niet heel veel diepgang, maar het is wel een enorm spannend verhaal dat uitstekend in elkaar zit en dat ik zeker in het tweede deel echt niet weg kon leggen.
Het idee van vier parallelle werelden waar vier verschillende Londens bestaan is echt heel boeiend en is iets dat Schwab geweldig uitwerkt. Hoe Schwab de vier steden in geuren en kleuren (of het gebrek eraan) beschrijft is echt knap gedaan. De Londens verschillen onderling enorm qua sfeer, maar komen stuk voor stuk helemaal tot leven in dit boek.
Duistere toon
Bovendien stond de immens duistere toon van het boek me enorm aan. In het begin had ik het idee dat ik een jeugdboek las (niet dat daar iets mis mee is overigens), maar dat idee vervloog al redelijk snel. Het bloed vloeit rijkelijk in De Kleuren van Magie, het geweld is zeer expliciet en er is een constant donkere sfeer aanwezig in het verhaal. Magie is niet alleen maar vrolijk en leuk, maar heeft ook enorm duistere kanten en hoewel het ene personage kwaadaardiger is dan het andere, is er geen enkel personage dat alleen maar goed is.
Dat morele schemergebied waarbinnen de personages opereren maakt eigenlijk ieder karakter interessant. Ik had alleen iets meer moeite met Lila. Een jong vrouwelijk personage dat zoveel heeft meegemaakt dat ze alleen maar onaardig en chagrijnig kan doen, maar dat gaandeweg wel ontdooit, dat is een personage dat ik nu al zo vaak gelezen en gezien heb dat het inmiddels nogal afgezaagd overkomt en bij mij meer ergernis oproept dan dat ik er sympathie voor voel.
Langer vertoeven
Er zitten echter zoveel spannende momenten in het verhaal, Kell en zijn vrienden en vijanden zijn zulke boeiende personages en de hele sfeer van het verhaal is zo donker en meeslepend dat ik me makkelijk over dit ene smetje heen kon zetten. Het hele ding dat je aan een boek begint en na een tijdje beseft dat je niets anders wil dan dat boek lezen, dat gevoel miste ik op een gegeven moment heel erg toen ik al die diepgaande en hoogstaande psychologische romans las. Het is heel fijn om dat gevoel mede dankzij dit boek weer teruggevonden te hebben.
Een echt goed verhaal waar je je van begin tot einde in kan onderdompelen, daar heb ik op dit moment nu eenmaal veel behoefte aan en dat vond ik absoluut in De Kleuren van Magie. Deel twee staat klaar om snel gelezen te worden, want in die bevreemdende, bloederige, beangstigende wereld van de vier Londens, daar wil ik nog wat langer vertoeven.