Gabriel Krauze voelde zich van jongs af aan aangetrokken tot de criminele wereld en hield zich ook vanaf jonge leeftijd bezig met allerlei criminele activiteiten. Inmiddels heeft hij die wereld achter zich gelaten en schrijft hij over zijn verleden, toen hij nog als Snoopz door het leven ging. Hij schreef al enkele korte verhalen voor Vice en Who They Was is zijn debuutroman.
Het is een roman met plus-en minpunten en daarover vertel ik je meer in mijn videorecensie. Uiteindelijk kon ik toch nog een kleine voldoende aan de roman kwijt en het was voor mij een leuke aanleiding om weer eens een leessoundtrack te maken. Want zoals alle straatschoffies luisteren Gabriel en zijn vrienden heel veel naar hiphop, en laat ik nu een groot hiphopliefhebber zijn. Omdat het verhaal zich afspeelt in Londen heb ik ervoor gekozen om me te beperken tot Britse grime en hip-hop. Een mooie gelegenheid om weer eens wat oude favorieten af te stoffen.
DIZZEE RASCAL – BOY IN DA CORNER (2003)
Dizzee Rascal wordt gezien als een van de grootste namen binnen de grime en dit is wat mij betreft zijn meesterwerk. Grime is hip-hop met veel invloeden uit elektronische genres als house en drum ’n bass. De toon is vaak erg duister en er wordt vooral gerapt over het harde leven in de Londense achterstandswijken.
Van de teksten kun je amper iets verstaan omdat er ten eerste in straattaal gerapt wordt, maar ook het zware Londense accent maakt het niet heel makkelijk om precies te weten waar de liedjes over gaan. Een site als Genius biedt daarom uitkomst, waarop alle hiphopteksten uitgelegd worden.
Boy in da Corner voldoet aan alle kenmerken die bij grime horen. Zowel qua raps als qua beats is dit echt een uitmuntend album. De beats schuren en dreunen en de gejaagde raps van Dizzee Rascal passen daar echt heel erg goed bij. Als ik een auto zou hebben, dan zou ik niks anders doen dan deze muziek keihard uit de speakers laten knallen. Echt een stoer album dit.
THE STREETS – ORIGINAL PIRATE MATERIAL (2002)
Dit album herinner ik me als een van de eerste albums die ik hoorde toen ik echt serieus naar hiphop begon te luisteren. En ik vind het nog steeds een fantastisch album dat, ondanks dat het inmiddels alweer bijna twintig jaar oud is, nog altijd heel fris klinkt.
Mike Skinner, de artiest die achter The Streets schuilgaat, laat zich beïnvloeden door UK garage, reggae, hiphop en popmuziek. Die invloeden zijn allemaal te horen op dit debuutalbum van Skinner en maken dit tot een muzikaal rijk album. De raps en teksten van Skinner zijn ook niet mis. Hij schrijft schitterende teksten en zijn Britste accent is om van te smullen.
‘Turn the Page’ behoort nog altijd tot mijn favoriete nummers om een album mee te beginnen. Is Boy in da Corner heel duister en ontoegankelijk, Original Pirate Material heeft juist een heel open geluid en klinkt eigenlijk heel poppy. Een van de albums die ik als eerste aan zou raden wanneer mensen willen beginnen met hiphop luisteren.
YOUNG FATHERS – TAPE TWO (2013)
Young Fathers is een hiphopgroep uit Schotland. Het is een multicultureel drietal dat hun invloeden overal vandaan haalt. Pop, soul, allerlei elektronische muziek, Afrikaanse muziek, er is van alles te horen op hun albums en dat maakt hun muziek ook zo leuk. Ze houden het midden tussen het duistere van grime en het toegankelijke van popmuziek.
Net zoals heel veel Britse hiphopacts is hun eerdere werk veel avontuurlijker dan wat ze later zijn gaan maken. Dat geldt ook voor Dizzee en The Streets overigens. TAPE TWO, een van hun eerdere worpen is echter toch heel erg boeiend. Zoveel invloeden komen langs, en toch, de vocalen en de sfeer houden de grote diversiteit bij elkaar.
Opener ‘I Heard’ en afsluiter ‘Ebony Sky’ zijn regelrechte diamantjes. En dan het duistere ‘Queen Is Dead’, een nummer dat je de stuipen op het lijf jaagt, echt heel erg goed. Totdat ik het album opnieuw luisterde voor deze soundtrack, had ik hem al heel lang niet meer gehoord. Daar ga ik verandering in brengen. Dit is gewoon een uitstekend album.
LITTLE SIMZ – GREY AREA (2019)
We eindigen met een recent album. Wat mij betreft van de fijnste hiphopreleases van de afgelopen jaren. Little Simz is fierce, gek. Ze heeft met Grey Area een enorm stoer album gemaakt vind ik. De beats zijn veelal gemaakt met ‘echte’ live instrumenten. Dat zorgt voor een heel organisch geluid. En haar flow en stemgeluid zijn zo fijn. Ze zorgen er echt voor dat ik dit album maar blijf opzetten.
Op sommige speelsere nummers schept ze op over hoe goed ze is, maar andere keren snijdt ze ook serieuze zaken aan. Het nummer ‘wounds’ bijvoorbeeld gaat over een vriend die vermoord werd. Ze rapt over wapenbezit en de consequenties daarvan. In tegenstelling tot veel andere rappers die een dergelijk leven verheerlijken, is haar boodschap juist om dicht bij jezelf te blijven en je ver te houden van geweld.
Ja, ik vind Little Simz echt heel cool en stoer en ik vind haar muziek heel empowerend. In een wereld die vooral gedomineerd wordt door mannen, biedt Little Simz een heel fijn tegenwicht. Verslavend album dit. Dit zou best een van de uitzonderingen kunnen zijn die de regel bevestigen voor de mensen die zeggen niet van hiphop te houden.
Er is zoveel goeie Britse hip-hop gemaakt, ik zou er zo nog een aantal soundtracks mee kunnen vullen. Heb jij nog aanvullingen, laat het me vooral weten. Bij de volgende videorecensie maak ik geen soundtrack (De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan). De volgende soundtrack schrijf ik bij Apeirogon van Colum McCann. Een makkelijke soundtrack, in dat boek wordt al een aantal albums en muziekstukken behandeld. Tot de volgende keer!