Ik kocht Black Lion: Alive in the Wilderness vooral vanwege de omslag, die ik echt schitterend vind. Daarnaast zou dit gaan over de spirituele zoektocht van de schrijver, die zijn hele leven in de Zuid-Afrikaanse wildernis gewoond en gewerkt heeft. Genoeg dus wat mijn interesse wekte, en hoewel ik het zeker geen perfect boek vind, zijn er heel mooie ideeën over ons mens-zijn en onze relatie tot de natuur in terug te vinden.
Sicelo Mbatha groeide op in de Afrikaanse wildernis, als lid van het Zulu-volk. De natuur om hem heen speelde vanaf zijn geboorte een gigantische rol, net als bij zijn vriendjes en familieleden. Maar waar zijn naasten alleen maar dromen van een leven in de stad, blijft Mbatha gefascineerd door de planten en dieren waarmee hij omgeven is. Hij maakt een traumatische gebeurtenis mee wanneer zijn beste vriend wordt opgegeten door een krokodil en Mbatha niet in staat blijkt om zijn vriend te redden, maar zelfs dat weerhoudt hem er niet van om een carrière in de wildernis te ambiëren. Het is zelfs dezelfde wildernis die hem op den duur in staat stelt in het reine te komen met wat er op die dag gebeurde.
Puurste vorm
Langzaam maar zeker werkt hij zich op tot begeleider van toeristen die iets hopen te vinden in de wildernis. En dan heb ik het niet over het zien van een olifant of een leeuw, maar over het vinden van verlichting, over het vinden van een manier om (beter) om te kunnen gaan met de tegenslagen in het leven. Mbatha ziet het als zijn persoonlijke doel om mensen de natuur in haar puurste vorm te laten ervaren om ze zo tot dezelfde inzichten te laten komen als die Mbatha kado zijn gedaan door zoveel tijd in de natuur te spenderen.
Zo leer je op hoeveel ontelbare manieren planten en dieren hun diensten verlenen aan alles wat binnen die wildernis leeft, of hoe je als mens vreedzaam naast andere levende wezens kunt leven. Je leert hoe je volledig in het moment kunt zijn (en hoe dat je gelukkig maakt) en hoe je je weer onderdeel kunt gaan voelen van een groter geheel.
Vervormde kijk
Dat klinkt allemaal afgezaagd, maar ik denk dat bijna iedereen die nu leeft op een zekere manier die connectie tot de natuur kwijt is geraakt. We weten amper nog hoe het voedsel dat we eten bij ons terecht komt en ergens zijn we het rare idee gaan opvatten dat we geen onderdeel van de natuur zijn, maar dat we erboven staan en dat we haar naar hartenlust kunnen manipuleren. De vele crises die we te verduren krijgen, en die we in de toekomst nog op ons bordje krijgen, lijken een gevolg te zijn van die vervormde kijk op de werkelijkheid.
Black Lion laat uitstekend zien wat het persoonlijk en het algemeen belang is van helemaal opgaan in de wildernis, al is het maar voor een paar dagen. Het boek zit vol schitterende voorbeelden en steeds weer wordt de (spirituele) kracht die de natuur op een persoon kan uitoefenen onderstreept. Wat dat betreft is het echt wel een inspirerend en hoopvol boek dat laat zien dat we echt nog niet verloren zijn.
Saaiige passages
Het boek is echter geschreven als een (auto)biografie die netjes van A tot Z alle feitjes oplepelt. Dat is niet de meest interessante vorm om zulke mooie ideeën en verhalen in te gieten. Mbatha is een heel interessant persoon, maar bij welke organisaties hij allemaal wanneer heeft gewerkt, dat is toch echt niet heel erg boeiend. Een ietwat eigenzinnigere compositie en een iets dunner boek hadden denk ik beter recht gedaan aan wat Mbatha over wil brengen en dan hadden ze die saaiige passages die er nu in zitten makkelijk achterwege kunnen laten.
Maar al met al vond ik Black Lion echt wel een bijzonder boek over een bijzondere man met een bijzondere kijk op zichzelf en de dingen om zich heen. Het zette me in ieder geval wel aan het denken, en zo’n tripje naar de Zuid-Afrikaanse wildernis is me als muziek in de oren gaan klinken. Mooie ontdekking dus, en dat in eerste instantie alleen dankzij die mooie omslag.