In the Miso Soup is een van de bekendste werken van de Japanse schrijver Ryu Murakami (geen familie van overigens). Murakami schrijft thrillers met een flinke vleug horror. Dit was mijn eerste van Ryu Murakami, maar ik heb al wel enkele verfilmingen van zijn boeken gezien. Zo is Audition van Takashi Miike een flinke aanrader, maar ook het recentere Piercing uit 2018 van Nicolas Pesce vond ik een heerlijke horror (ik ben wel, gezien het stemgemiddelde op die film, een van de weinige liefhebbers overigens).
Tijdens het lezen van In the Miso Soup viel me op dat ook dit boek zich echt uitstekend zou lenen voor een verfilming. Ik zag alle gory passages levendig voor me en ook met de in nevelen gehulde achtergrond van de antagonist zou je in een film veel spanning kunnen creëren. Een film zou anders zijn, maar de roman biedt enorm veel handvatten om er een spektakel van te maken.
Horrorfilm
In de roman zit je vooral in het hoofd van hoofdpersonage Kenji en het verhaal lees je volledig vanuit zijn standpunt. De focus ligt veel meer op de psychologie van de personages dan op de zeldzame, maar heftige geweldsuitspattingen. Zeker, die gewelddadige passages zijn zeer grafisch, tot in detail beschreven en in een film zou je daar met gemak de focus op kunnen leggen.
Tokyo wordt geteisterd door een seriemoordenaar, het nieuws staat er vol mee. Kenji is niet onaangedaan door het nieuws en krijgt de opdracht om een Amerikaan door het Japanse red light district heen te loodsen. Er lijkt al direct iets vreemds aan de hand met die Amerikaan, Frank genaamd en Kenji krijgt langzamerhand steeds meer het gevoel dat Frank iets te maken heeft met de moorden in en om het district.
Echt spannend wordt het boek nergens, maar er valt desondanks toch goed te genieten van In the Miso Soup. De eerder genoemde geweldsuitspattingen vond ik geweldig beschreven. Ze zijn ook zo overdreven dat ik dit boek toch eerder onder horror dan onder thriller zou scharen. Een typische Japanse horror ook, compleet met vliegende ledematen en bloedfonteinen.
Zielloosheid
Het sterkste punt van het boek vond ik echter hoe Murakami de Japanse cultuur en samenleving tegenover de Amerikaanse plaatst. Constant schetst de auteur het contrast tussen het oosten en het westen en ook de zielloosheid van de stad en van jongere mensen wordt aan de kaak gesteld. Deze ideeën van Murakami hielden me wel geïnteresseerd, want van de ontknoping van het verhaal moet dit boek het niet hebben.
Die ontknoping komt eigenlijk al vrij snel, verrast niet en na die wending is het ook nooit meer spannend. Daarnaast wordt de wisselwerking tussen Kenji en Frank niet erg overtuigend neergezet. Die wisselwerking is vooral heel erg raar, wat dan wel weer vermakelijk is, maar niet per se goed. Als lezer blijf je eigenlijk achter met een volledig onbegrip ten opzichte van het handelen van beide personen. En dat terwijl er toch tientallen pagina’s gaan over hun zielenroerselen.
Goed, er valt genoeg aan te merken op In the Miso Soup, maar ik kan niet ontkennen dat ik het boek toch met veel plezier gelezen heb. Eigenlijk heb ik ervan kunnen genieten zoals ik ook heel goed van horrorfilms kan genieten. Je moet het verhaal vooral met een korreltje zout nemen en je verder niet al te druk maken over het onrealistische aspect ervan. Hopelijk komt er nog een verfilming ooit. Zin in.