Nog nooit las ik wat van Paul Tremblay, hoewel ik hem wel ken als een populair horrorschrijver die belangrijke prijzen heeft gewonnen met zijn boeken. The Pallbearers Club: A Novel (dat laatste deel van de titel is erg belangrijk!) was mijn kennismaking met zijn werk, en die kennismaking nodigt zeker uit om meer van Tremblay te lezen.
Art is een onzekere, onpopulaire tiener die tegen alle verwachtingen in bevriend raakt met Mercy, een enorm cool en stoer meisje dat Art wegwijs maakt in de wereld van de alternatieve muziek. Mercy heeft echter wat vreemde karaktertrekken en in de periodes dat Art veel met haar omgaat (soms spreken ze elkaar jarenlang niet) gaat het op fysiek vlak telkens slecht met hem. Hij raakt er steeds sterker van overtuigd dat er iets bovennatuurlijks aan de hand is. Mercy moet wel een vampier zijn.
Memoires of roman?
We lezen het manuscript van de memoires die Art heeft geschreven over deze bijzondere vriendschap, aangevuld met reacties van Mercy, die The Pallbearers Club steevast een roman noemt, omdat Art zich in haar ogen niet op louter feiten baseert maar ook gebruik maakt van zijn fantasie. De reacties van Mercy op de tekst van Art zijn vaak komisch en tonen duidelijk haar excentrieke trekjes, waar ook zeer zeker een bepaalde aantrekkingskracht in schuilt.
Of Mercy nou uiteindelijk een vampier is of niet, dat laat Tremblay in het midden en is aan de lezer om te beslissen. Uiteindelijk zijn beide kanten van het verhaal op hun eigen manier erg overtuigend, waardoor ik maar heb besloten om mijn definitieve oordeel op te schorten. Wat het belangrijkste is, is dat ik veel plezier heb beleefd aan dit boek.
Leuke verwijzingen
Het is zeker geen horror waardoor je ’s nachts niet meer kunt slapen. Zo doodeng is het verhaal niet, al zitten er wel enkele fijne creepy scenes in. Deze roman moet het vooral hebben van de komische elementen en de vele erg toffe verwijzingen naar andere horrorfilms en –boeken en naar allerlei alternatieve muziek. Daar ga ik als boeken-, film- en muziekliefhebber nu eenmaal zeer hard op.
Ook werd het mij meteen duidelijk dat Tremblay weet hoe je een verhaal vertelt. Hoe de spanning langzaamaan steeds verder opgevoerd wordt, hoe het steeds onduidelijker is of Art nou gek aan het worden is of dat er echt iets met Mercy aan de hand is, hoe je door de opmerkingen van Mercy steeds meer gaat twijfelen aan wat je aan het lezen bent, dit boek is erg goed opgebouwd. De vriendschap tussen de nerdy jongen en het coole meisje spreekt natuurlijk tot de verbeelding en alle spanning die daaruit ontstaat zorgt voor een boeiend verhaal waarbij je als lezer steeds meer op twee gedachten hinkt wat betreft wat waar is en wat niet.
Leuke variatie
Het is voor mij wat moeilijk om dit boek te beoordelen, want ik heb niet zoveel vergelijkingsmateriaal. Heb als kind heel veel horror gelezen, maar ben dat genre als volwassene wat uit het oog verloren. Wel heb ik al heel veel horrorfilms gezien in mijn leven, en daar vind ik engheid, originaliteit en een aansprekende vorm belangrijk. Laat ik dit boek dan ook maar volgens die criteria becijferen.
The Pallbearers Club zal voor mij niet de boeken in gaan als een persoonlijke favoriet, daarvoor wil ik toch nog wat meer kunnen griezelen, maar ik heb me buitengewoon goed vermaakt met dit verhaal. Het zit uitermate slim in elkaar, zowel qua gekozen vorm als de inhoud en ik ben zeker overtuigd geraakt van de schrijvende kwaliteiten van Paul Tremblay. Ik zou zeker nog eens één van zijn boeken willen lezen die nog veel hoger dan deze beoordeeld worden. Dit vond ik in ieder geval al wel een masterclass in het schrijven van een goed verhaal en een leuke variatie op het klassieke vampierthema.