Het is niet verrassend dat Parable of the Sower van Octavia E. Butler juist nu weer nieuwe lezers weet te trekken. Het boek komt uit 1993, maar speelt zich af in onze tijd. Doordat deze dystopische roman een wereld schetst die voor velen heel dichtbij komt, heeft Butler er in de afgelopen tijd een boel nieuwe liefhebbers bij gekregen. Ik behoor niet per se tot die nieuwe liefhebbers, maar voor een dystopische roman vond ik dit eigenlijk best wel goed.
Lauren leeft in de jaren 2020 met haar gezin in een gemeenschap in Los Angeles. De gemeenschap is afgeschermd door muren om indringers buiten te houden. Buiten de muren is er sprake van volledige wetteloosheid, mede door natuurrampen en gebrek aan levensmiddelen. Lauren is een hyperempathisch persoon, waardoor ze de pijn van anderen direct kan voelen. Haar ervaringen leiden ertoe dat ze een nieuwe religie ontwikkelt, waarbij het fundament is dat de mens zijn heil op andere planeten moet vinden.
Niet mijn ervaring
Ik kan vaak niet zoveel met dystopische romans. Bij ieder dystopisch verhaal lees ik enthousiaste reacties omdat de beschreven wereld zo realistisch is en zo dichtbij komt. Dat is dus echt nooit mijn ervaring. Ik zie juist altijd heel veel verschillen tussen de dystopie die geschetst wordt en de wereld waarin wij leven en vind de beschreven werelden vaak veel te extreem om realistisch over te komen. Dat geldt ook voor Parable of the Sower, al kan ik me best voorstellen dat wanneer je deze roman vorig jaar las in Los Angeles, terwijl de stad geplaagd werd door bosbranden, dat best een bijzondere ervaring zal zijn geweest.
Bovendien draait het in de dystopische roman vaak om spannende gebeurtenissen en een flinke bak ellende die steeds ellendiger wordt. Dat maakt dit soort romans voor mij vaak vrij voorspelbaar. Ook dat geldt voor Parable of the Sower. De manieren waarop Lauren moet zien te overleven, de mensen die ze ontmoet tijdens deze strijd en hoe alles van kwaad naar erger gaat weet nergens te verrassen.
Grote ideeën
Waarom ik hier al met al toch van kon genieten, is vanwege het feit dat er ook grote ideeën te ontwaren vallen in dit verhaal en dat Butler niet alleen maar focust op spannende gebeurtenissen. De religie die Lauren gaandeweg het verhaal steeds verder ontwikkelt vond ik zeer boeiend. Lauren is een jong meisje, maar ze is enorm slim en weet mensen voor zich te winnen die haar volgen in haar vernieuwende ideeën.
Wat mij ook echt bij de les hield, is de gedachte dat de mens uiteindelijk zijn heil moet zien te vinden op een andere planeet en dat de aarde ten dode is opgeschreven. Die ideeën zijn leuk, maar in deze roman blijft het vooral bij ideeën. Ik hoop stiekem dat de science-fictionelementen in het vervolg op Parable of the Sower meer aanwezig zullen zijn en dat de dystopische kenmerken wat meer naar de achtergrond zullen verdwijnen.
Die science-fictionideeën zijn hetgeen wat mij nieuwsgierig hield en wat mij ook nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Parable of the Sower vond ik niet direct het meesterwerk dat anderen er in zien, de manier waarop de dystopie zich ontvouwt vond ik niet heel erg boeiend, maar door de ideeën van Lauren heb ik dit toch met bovengemiddeld veel interesse gelezen. Met meer interesse in ieder geval dan veel andere dystopische fictie. Ik ben heel benieuwd wat Butler met het vervolg (Parable of the Talents) heeft gedaan.