De Booker Prize is inmiddels uitgereikt (lees hier mijn bespreking van de winnende roman) en helaas had ik afgelopen maand niet de tijd om in ieder geval de hele shortlist hier te bespreken, maar ik ga toch vrolijk verder met het bespreken van de gehele longlist. Lawson is een Canadees auteur die zo af en toe een boek uitbrengt en daar altijd hoge ogen mee gooit, maar ik vond A Town Called Solace toch niet uitnodigend genoeg om meer van haar op te gaan zoeken.
Clara is een meisje wiens zus van huis wegloopt van huis en haar favoriete buurvrouw is ook opeens verdwenen. Alles wordt nog erger wanneer een vreemde man in het huis van haar buurvrouw intrekt. Maar toch blijkt die vreemde man zo kwaad nog niet. Liam Kane is net gescheiden, heeft een verdrietig verleden en heeft in dit nieuwe huis, in dit kleine, fictieve Canadese stadje, de tijd om te bedenken wat zijn verdere plannen worden. Clara en Liam groeien naar elkaar toe en langzaam maar zeker wordt Liam steeds meer geaccepteerd door zijn nieuwe omgeving.
Gewoon
Ik vind het altijd wel verfrissend als een roman gaat over gewone mensen en alledaagse gebeurtenissen. Toch wist A Town Called Solace mij niet te overtuigen. De roman hinkt te veel op twee benen, wil enerzijds nogal luchtig overkomen terwijl er enkele heftige dingen gebeuren die meer aandacht verdienen. Anderzijds komt het gezapige dorpse leventje ook niet uit de verf, juist omdat er ook zoveel zware gebeurtenissen plaatsvinden. Om echt lekker voort te kabbelen had Lawson de zware gebeurtenissen moeten skippen, om echt de persoonlijke crises uit te diepen was een heel andere toon nodig geweest dan die Lawson nu aanslaat. Wat overblijft is eigenlijk vlees noch vis.
Daarnaast kwamen sommige personages ook niet al te best uit de verf. Vooral Clara wist nooit te overtuigen. Nu weten maar weinig schrijvers echt overtuigend in het hoofd van een kind te kruipen, maar dit was een van de meest matige uitwerkingen die ik tot nu toe gelezen heb. Een kind is niet achterlijk, maar in de wereld van Lawson blijkbaar wel. Maar ook de buurvrouw en Liam weten niet te overtuigen, terwijl ze toch de hoofdkarakters zijn. Het is allemaal zo nietsig en Lawson probeert de spanning er nog wel in te houden door informatie achter te houden, maar dit kan niet verhullen dat A Town Called Solace eigenlijk gewoon best wel saai is.
Vrijblijvend
Al met al vind ik het wel een sympathieke poging, vooral hoe Liam als buitenstaander opgenomen wordt door de gemeenschap vond ik wel tof, maar de verdere uitwerking laat echt heel veel te wensen over. Totaal geen idee wat dit op de Booker longlist deed. A Town Called Solace voelt als geheel veel te vrijblijvend aan en Lawson heeft gewoon echt barweinig te vertellen. Echt een gevalletje ‘ene oog in, andere oog uit’.