Ik ben sinds kort lid van NetGalley, een site waar ARC’s aangeboden worden, ofwel Advance Reader Copy; boeken dus die je voor de verschijningsdatum al kan lezen en bespreken. Om te kijken hoe alles werkt, en omdat ik een zwak heb voor autobiografische verhalen waarbij de auteur bepaalde zaken, mensen en zichzelf heeft overwonnen, viel mijn oog op Cancer Moon. Het was een aardig boek, maar niet direct mijn ding.
In Cancer Moon beschrijft Jenna Tico haar twintiger jaren, door velen als de beste tijd van je leven bestempeld, maar toch ook een periode – in ieder geval voor mij en ook voor Tico – vol hobbels en knelpunten. We lezen over Tico’s slechte relaties, over haar onzekerheden en over haar werk als oppas, dat haar op een nieuwe manier naar de wereld leerde kijken. De meeste hoofdstukken zijn geschreven door Tico op het moment dat ze al deze dingen meemaakte, en ze wisselt deze af met enkele gedichten.
Afgezaagd en oninteressant
Ik snap best dat voor het overgrote deel van Cancer Moon veel liefhebbers te vinden zijn. De gedichten sluit ik daarbij even uit, want die zijn erg duf en daar zit denk ik niemand echt op te wachten. Maar ik gok dat best wat mensen herkenning zullen vinden in wat Tico schrijft, of dat haar verhalen – over vriendjes die zo progressief lijken, maar stiekem gewoon erg vrouwonvriendelijk zijn – in ieder geval interesse kunnen wekken. Maar voor mij, die vooral op zoek is naar nieuwe perspectieven, en die bovendien niet eens geïnteresseerd is in haar eigen liefdesleven, laat staan dat van een ander, was dit toch allemaal tamelijk afgezaagd en oninteressant.
Dat komt ook omdat Tico vooral aan de oppervlakte blijft en bang lijkt te zijn om echt de diepte in te gaan, om zichzelf te confronteren en werkelijk lessen te trekken uit wat ze meemaakt. Haar verhalen bieden alle mogelijkheid om de eigen persoon te ontleden, maar ze blijven vooral in het oppervlakkige hangen, terwijl ik er juist zo van houd als een auteur bereid is alle lagen van een personage (in dit geval haarzelf) af te pellen.
Niet het juiste publiek
Mijn verwachtingen waren misschien verkeerd, en ik ben bij nader inzien gewoon niet het juiste publiek voor Cancer Moon. Met sommige passages heb ik me zeker vermaakt (de dingen over het kleine jongetje, en ik moest ook lachen om de typering van hippie-mannen), maar bovenal zoek ik in literatuur naar heel andere dingen dan die ik hier voorgeschoteld kreeg. Er zullen genoeg potentiële liefhebbers van dit boek rondlopen, maar daar hoor ik niet bij.
Dank aan She Writes Press voor het recensie-exemplaar.