Harry Potter en de Geheime Kamer is gewoon weer hartstikke leuk. Ja, ik moet gewoon toegeven: deze tovenaarswereld trekt aan me. Ook op dit tweede deel uit de reeks heb ik wat aan te merken, maar zo tijdens alle corona-ellende is het lezen van deze boeken toch een heerlijke vorm van escapisme. Het is pas een week geleden dat ik deze uitluisterde, maar ik heb nu alweer zin in het derde deel.
Ik luisterde wederom de Engelse versie, voorgelezen door Stephen Fry en ik heb het gevoel dat dat het plezier wel degelijk verhoogt ten opzichte van het lezen van de boeken. Nieuwigheidje is dat er zelfs allerlei effecten aan de stem van Stephen Fry toegevoegd worden. Vrij hilarisch af en toe, maar het werkt wel.
Donkere toon
Wat direct opvalt aan Harry Potter en de Geheime Kamer is dat de toon veel donkerder is. Ten opzichte van het eerste deel dan. Het is geen gezellige kennismaking meer met de magische wereld, maar Harry is eigenlijk in een constante strijd. Hij moet heel erg zijn best doen om überhaupt op Hogwarts te komen, zijn conflict met aartsrivaal Draco Malfoy komt op scherp te staan en ‘mudbloods’, waaronder Hermione, raken plotseling versteend. Het is natuurlijk aan Harry om deze grote crisis op te lossen. De duistere kant van magie speelt eigenlijk de hoofdrol in Harry Potter en de Geheime Kamer.
Ik moet zeggen dat ik in het begin nog niet erg overtuigd was. Eigenlijk heb ik precies de tegenovergestelde mening van wat ik over Harry Potter en de Steen der Wijzen schreef. Waar ik in het eerste deel het kennis maken met deze nieuwe wereld juist heel goed vond, vond ik het begin van het tweede deel juist het zwakke punt. In dit deel wordt de wereld door J.K. Rowling nog wat uitgebreid. Harry komt bij de ouders van Ron over de vloer, een echte tovenaarsfamilie, dus je krijgt als lezer een inkijkje hoe dat is. Het voelde voor mij echter aan als meer van hetzelfde, en ik vond het af en toe moeilijk om mijn aandacht erbij te houden.
Minder kinderachtig
Datzelfde gevoel kreeg ik een beetje nadat Harry eindelijk weer op Hogwarts was aangekomen. Dat hele conflict tussen hem en Malfoy vind ik sowieso totaal niet boeiend. Voor mij werd het pas weer echt leuk wanneer het mysterie rond de geheime kamer zijn intrede doet. Maar het werd toen ook wel meteen erg goed. Ik vond de spanning veel voelbaarder dan in De Steen der Wijzen en het kwam allemaal wat minder kinderachtig over.
Het hele uitgangspunt voor het avontuurlijke en spannende gedeelte vond ik veel boeiender. Het hele idee dat iemand het op muggles (dreuzels) gemunt heeft en dat je als muggle gevaar loopt spreekt wel tot de verbeelding. Ook de afwikkeling van deze grote crisis vond ik heel goed gevonden en was echt leuk om te lezen. De lichte kant uit het eerste deel sprak me heel erg aan, maar ik vond de donkerte uit De Geheime Kamer ook erg overtuigend. Het duurt even voordat het boek op gang komt, maar als dat eenmaal het geval is, is het weer flink genieten.
Uiteindelijk toch weer een erg plezierig deel en ik ga snel aan deel drie beginnen. Ik hoor van velen dat het daar pas écht goed wordt. Mijn echt hoge cijfers houd ik dus nog even op zak. Ik ben er al wel over uit dat ik het heerlijk toeven vind in deze wereld van J.K. Rowling.