Plezier

Een Man met Goede Schoenen
Deze verhalen van de auteur leiden de lezer een wereld binnen die veel weg heeft van de realiteit maar waarin gaandeweg steeds vreemdere dingen gebeuren. In het 1e verhaal ‘In de Rijnstraat’ zet de ik-persoon zijn boodschappen bij kassa 4 op de lopende band. En hij bemerkt dat iemand anders bij kassa 5 precies dezelfde boodschappen heeft gekocht. Ze staan zelfs min of meer in dezelfde volgorde. In verdere verhalen hanteren therapeuten eigenzinnige methodes, lopen bezoeken aan het Koningshuis uit op raadselachtige dwaaltochten en worden zwervers gewassen en geschoren. In deze nieuwe bundel keren een paar oude bekenden terug en maken we kennis met nieuwe personages die allemaal één ding gemeen hebben: net als de lezer hebben ze geen idee wat er op de volgende pagina gaat gebeuren. Zo worden onbekende dimensies van het dagelijks leven in deze verhalen verkend.

Een ruime voldoende geef ik aan Een man met goede schoenen, de nieuwe verhalenbundel van Rob van Essen. Waarom? Dat kun je zien in mijn videorecensie. Het komt erop neer dat alle verhalen leuk zijn, maar dat er geen momenten of verhalen zijn die me echt zijn bijgebleven. Toch, het plezier waarmee de verhalen geschreven zijn spat van de pagina’s af. Bovendien zijn de vreemde wegen die Van Essen soms in slaat uiterst vermakelijk.

Een beetje vreemd, maar wel lekker dus en voor deze leessoundtrack koos ik vier albums die dat ook zijn. Vier artiesten/bands die met een vreemde mix van allerlei stijlen komen en waarbij de mafheid en het plezier zeer aanstekelijk werken. Ik werd vrolijk van de verhalen van Van Essen en van deze albums word ik ook enorm vrolijk.

DEERHOOF – MILK MAN (2004)

Deerhoof heeft een flinke staat van dienst. De band werd in 1994 opgericht door Amerikanen Greg Saunier en Rob Fisk, maar werd pas echt Deerhoof toen de Japanse Satomi Matsuzaki van Japan naar de Verenigde Staten verhuisde en lid werd van de band. We zijn inmiddels een album of zestien verder en ze hebben veel gemaakt wat de moeite waard is. Milk Man is wel duidelijk mijn favoriet.

De band maakt een mix tussen pop en rock en hun muziek wordt gekenmerkt door het meermaals van ritme veranderen binnen een nummer. Het is compleet onvoorspelbare, speelse muziek die keer op keer allerlei wilde richtingen in slaat. Tel daar de eigenzinnige manier van zingen van Matsuzaki bij op en je hebt het toppunt van mafheid.

Of nee, ik vergeet nog iets. De teksten van Matsuzaki zijn compleet bizar. Ze lijken allerlei droomwerelden te beschrijven en ik weet niet of Matsuzaki’s Engels gewoon niet zo goed is of dat het een beetje een gimmick is, maar het Engels is soms zo krom dat het heel bevreemdend wordt. Het openingsnummer bijvoorbeeld dat over de afbeelding op de albumhoes gaat:

Milk Man smiles to you “Hi” in a nude
“This banana stuck in my arms, oh my love”
Stabbed to the arms, ooh-la-la
Yellow one

Come closer
How beautiful I play sound
Boys and girls
Here I come get you to escape night
Boys and girls
Be mine
I’ll take you to my dream land
Now you’re mine
I’ll take you to our dream land

Satomi Matsuzaki

Spotifylink

PANDA BEAR – PERSON PITCH (2007)

Panda Bear is onderdeel van Animal Collective en ik was vroeger echt enorm fan van Animal Collective. Deze soloplaat heb ik dus meteen op de dag van uitkomen aangeschaft en ik ben er altijd een groot liefhebber van geweest. Toch moet ik zeggen dat het album voor mij in de afgelopen jaren nog enorm veel verder gegroeid is. Voor mij is dit toch wel echt een moderne klassieker.

Animal Collective zou ik omschrijven als een soort van Beach Boys on magic mushrooms. Op Person Pitch is dat ook wat we horen, maar hier klinkt het allemaal nog veel verfijnder. Het is heel toegankelijke popmuziek, maar ook zo psychedelisch als wat. Het album klinkt bovendien ontzettend nostalgisch en modern tegelijkertijd. Er zijn verschillende artiesten waar je dit soort labels op kunt plakken, maar ik ken echt helemaal niets dat klinkt zoals dit volstrekt unieke album.

Blijkbaar wilde Panda Bear met dit album het gevoel van een schijnend zonnetje in Lissabon overbrengen. Met vlag en wimpel is hij daarin geslaagd. Het is een enorm zomers, zonnig album. Hoe bijvoorbeeld ‘Take Pills’ heel sloom begint en halverwege een stuk of vijf versnellingen hoger gaat, daar kun je toch alleen maar heel erg vrolijk van worden. Of het ruim twaalf minuten durende ‘Bros’, een nummer waar gaandeweg in grote lijnen niet zoveel verandert, maar waar juist op de achtergrond zo ontzettend veel gebeurt met gekke geluidjes en maffe dingetjes.

Spotifylink

STEREOLAB – EMPEROR TOMATO KETCHUP (1996)

Al tien jaar brengt deze Brits-Franse band geen nieuwe muziek meer uit. Na een heel lange pauze waren ze voor de coronacrisis wel weer live te aanschouwen, maar tijdens die concerten werd vooral gefocust op hun oudere werk. Helemaal niet erg, want dat oudere werk is (van wat ik ervan ken) fantastisch.

Stereolab maakt een wilde mix tussen krautrock, lounge en Franse chansons. Dat klinkt op papier echt belachelijk, maar in praktijk werkt het echt heel goed. De band weet het zelfs zo natuurlijk te laten klinken dat je vergeet hoe eigenzinnig het allemaal eigenlijk is.

Waar de vrolijkheid bij Deerhoof (bijna) omslaat in hysterie, is de vrolijkheid op Emperor Tomato Ketchup veel gecontroleerder. Dit album klinkt eerder relaxed, om op een zomeravond op te zetten terwijl je met een cocktail aan het water zit.

Het eerste nummer is mijn grote favoriet van het album. Zo heerlijk laidback is dat nummer, terwijl er toch ook wat scherpe randjes aan zitten. Nu ik dit album weer hoor heb ik ontzettend veel zin om te grasduinen in de rest van hun discografie. Ik ken maar twee albums van begin tot einde en heb het idee dat er nog ontzettend veel moois valt te ontdekken in hun oeuvre.

Spotifylink

FISHMANS – UCHU NIPPON SETAGAYA (1997)

In mijn allereerste leessoundtrack die ik schreef voor deze site, ging het ook al over Fishmans, maar toen koos ik voor een ander album. Tja, wat moet ik zeggen, dit is duidelijk de beste ontdekking die ik dit jaar heb gedaan. Wat een enorm eigenzinnige band is dit. Dit album klinkt weer heel anders dan het toen besproken Long Season. Waar Long Season bestaat uit een lang nummer dat heel erg op sfeer focust, is Uchu Nippon Setagaya echt een liedjesalbum.

Op dit album brengt de groep een mengeling tussen reggae, lounge en droompop ten gehore. En ja, dat klinkt net zo vreemd en relaxed als je zou denken. Ik ken het album nog nauwelijks een half jaar, maar het heeft nu al een plek in mijn album top100 veroverd. Er is geen album waar ik zo vrolijk van word als van dit. De manier van zingen door de zanger, de spannende composities en de rustgevende sfeer maken dit tot een enorm eigenzinnig geheel. Bovendien valt er genoeg te lachen.

Om de songtitels bijvoorbeeld (Pokka Pokka!), maar ook op de momenten dat de zanger in het Engels zingt. Dat is absoluut geen uitlachen, de band zelf lijkt dit allemaal heel bewust te doen. Prijsnummers zijn ‘Weather Report’ en het hallucinante, bijna dertien minuten durende ‘Walking in the Rhythm’. Ik werd spontaan verliefd op deze band en ik hoop natuurlijk dat jullie dat nu ook allemaal worden. Ik kan me in ieder geval echt niet voorstellen hoe je deze muziek niks aan kunt vinden (dus dat wordt vechten als ik erachter kom dat je het toch niks vindt).

Spotifylink

Ik las Een man met goede schoenen met plezier, ik koos passende albums die me ook enorm veel plezier doen en ook het schrijven over die albums vond ik erg leuk. Het is ook wel eens fijn om niet alleen maar over ellende en serieuze zaken in romans te hoeven lezen en schrijven. Bedankt, Rob van Essen voor het schrijven van een bundel die zo vrolijk stemt. Ook bij deze bundel kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet blij worden van deze verhalen. Zeker niet als je onderwijl deze albums luistert.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.