Hunted is het eerste dat ik lees van Darcy Coates, maar naar wat ik begrijp is dit boek qua setting niet heel erg representatief voor het werk van de Australische auteur. Ze is vooral bekend vanwege haar ‘haunted-house’ boeken, terwijl Hunted zich voornamelijk afspeelt in een verlaten bos. Ik ben echter voor de horrorroman met het hoogste gemiddelde gegaan en kwam toen uit bij deze. En dat was absoluut een horrorthriller van jewelste.
Eileen, een jonge vrouw alleen op reis, raakt vermist en al snel denkt men dat ze verdwaald is geraakt in het grote en verlaten Ashloughbos. Na een aantal dagen is er geen hoop meer dat ze haar levend zullen vinden, maar haar broer Chris en vrienden geven niet zomaar op en reizen af naar het bos, op zoek naar Eileen. Todd, een jongeman die een oogje op Eileen heeft, is inmiddels in zijn eentje ook al op zoek gegaan in het bos, maar ze komen allemaal tot de ontdekking dat het bos niet zo verlaten is als het lijkt, en dat er iets of iemand is die jacht maakt op ze.
Valkuil
Het gevaar bij een verhaal dat zich eigenlijk hoofdzakelijk op één plek afspeelt is natuurlijk dat eentonigheid al snel toe kan slaan, maar Coates heeft een heleboel manieren gevonden om niet in die valkuil te trappen. We volgen bijvoorbeeld afwisselend de gebeurtenissen in het bos en het politie-onderzoek dat gaande is. Doordat het boek zich op verschillende plekken afspeelt en steeds vanuit wisselende perspectieven geschreven is, blijft de vaart er mooi in en blijft het van begin tot einde spannend.
Ook qua plotontwikkeling kent het boek interessante vondsten en onvoorspelbare wendingen die de spanning er goed in houden. Het is ook boeiend dat lang in het ongewisse blijft wat het gevaar nou precies is en hoe het functioneert. Hebben we hier te maken met een onbekend monster, of is er een gestoorde moordenaar aan het werk? De uiteindelijke ontknoping is er één die ik niet had zien aankomen, maar die wel erg bevredigend was.
Sadistisch
Toevallig ben ik al een tijdje veel slashers aan het kijken, en een aantal tropes waar ik gaandeweg steeds meer waardering voor krijg, komt ook terug in dit boek. Hoe een stel jonge mensen, de één nog meer onuitstaanbaar of nietszeggender dan de ander, in een situatie terechtkomt waarbij je aanvoelt dat ze één voor één het loodje gaan leggen en de expliciet bloederige of anderszins extreme manieren waarop deze mensen vervolgens aan hun einde komen of in ieder geval uitgeschakeld worden. Het is heerlijk hoe je van tevoren weet dát er slachtoffers gaan vallen, maar dat je nog niet weet hóe. En het blijft een raar en morbide soort voldoening geven om al die jongelingen één voor één te zien vechten voor hun leven.
Dat klinkt nu best wel sadistisch, maar het is wel een reden dat slashers zo enorm populair zijn geworden (en horror in het algemeen gaat nu eenmaal helemaal over het confronteren van je eigen angsten en donkere kanten). Het is interessant hoe goed en kwaad in dit subgenre omgekeerd worden: de adolescenten zijn altijd minder onschuldig dan je denkt en de moordende kracht wordt gewaardeerd en opgehemeld wanneer deze op originele en extreme wijze chaos weet te creëren. De jonge mensen in dit boek zijn niet per se slecht (misschien wel wat oppervlakkig en nietszeggend), maar Coates weet de moordende kracht wel heel erg goed neer te zetten. Haar grote verdienste is bovendien dat ze een verhaal dat eigenlijk al heel vaak verteld is, toch weer een nieuwe richting weet te geven.
Survival-aspect
Zo is het interessant dat de wilde, ongerepte natuur hier ook een grote rol opeist. Het gaat niet alleen om een gevaarlijk wezen dat jacht maakt op de jongeren, maar het gaat ook om het bos zelf waarin je makkelijk verdwaalt, het gaat om voedselrantsoenen en op tijd plekken vinden waar je water kunt vinden. Het survival-aspect van deze roman voegt net die extra laag toe die nodig is om Hunted fris aan te laten voelen.
Ja, mijn horrorhart ging van Hunted toch wel harder kloppen. Degelijk geschreven, erg goed opgebouwd en bij vlagen echt bijzonder spannend. Het zegt wel wat dat ik op een vrije dag nietsvermoedend aan dit boek begon en dat die voor het slapen gaan uit was. Dat heb ik toch al heel erg lang niet gehad. Dit horrorverhaal nodigt zeker uit om meer van Coates te gaan lezen, ik ben heel benieuwd wat ze met het ‘haunted-house’-subgenre aanvangt.