Science-fiction binnen de literatuur is toch vooral een Engelstalige aangelegenheid als je kijkt naar de grote prijzen en de grote bejubelde werken. Niet dat er helemaal niks aan genrefictie buiten het Engels taalgebied uitkomt, maar dat zijn helaas toch wel vaak werken die onder de radar blijven (ook bij mij). Des te leuker is het om plots verrast te worden door Indigo van Stijn Moreels: ambitieuze, creatieve en goed geschreven science-fiction (of weird fiction, om preciezer te zijn) van Vlaamse bodem, en het eerste boek in een reeks van drie.
Sam Simmons is inspecteur in een wereld die op haar laatste benen loopt: enkel door genetische modificaties kan nog voldoende voedsel gemaakt worden waar de mensen op een overbevolkte aardbol zich mee kunnen voeden. Er woedt een hevige strijd tussen de onderlaag (klassieke boeren) en de bovenlaag (bedrijven die genetische modificaties ontwikkelen) en het is aan Sam om de misdaden die in deze strijd begaan worden te onderzoeken en te bestrijden. Hij wordt voor een speciale operatie naar ruimtestation Indigo gestuurd, een plek die hem weer oog in oog brengt met het verleden en waar zich mysterieuze fenomenen voordoen die het verstand te boven gaan.
Magisch
Vooral de haast magische aspecten van dit verhaal maakten veel indruk op me en deden me denken aan The Expanse (de tv-serie, de boeken heb ik (nog) niet gelezen). Waar de weirde, betoverende gebeurtenissen in The Expanse aan de wieg staan van grote conflicten en meeslepende gebeurtenissen, daar sluit Indigo juist af met een flinke portie magie, de lezer achterlatend met meer vragen dan antwoorden. Een einde kon bijna niet beter zijn, want de behoefte om meer te willen weten is enorm groot wanneer je Indigo dichtslaat. Was deel twee uit deze trilogie ook voorhanden geweest, dan had ik die waarschijnlijk direct na Indigo net zo verslonden als dit eerste deel.
Hoewel het mysterie en de spanning op ruimtestation Indigo een groot aandeel hebben in het geheel en ze dit boek zeer onderhoudend maken, vormt hoofdpersonage Sam toch het fundament van het verhaal. De bijpersonages die om Sam heen cirkelen blijven allemaal wat vlak, maar Moreels werkt het karakter van Sam op zeer overtuigende wijze uit. Zo is er Sams boeiende en trieste geschiedenis die stukje bij beetje uit de doeken gedaan wordt, maar het meest krachtige is de manier waarop Sams dwangstoornis wordt beschreven. Als lezer krijg je echt een boeiend inkijkje in hoe het hoofd werkt van iemand met dwang en ook hoe allesoverheersend de dwang kan zijn en hoezeer dit iemand belemmert in het dagelijks leven.
Knappe stijl
Daarnaast is Indigo in een knappe stijl geschreven. Het is duidelijk dat over ieder woord is nagedacht en dat ieder woord precies op de juiste plek staat. In de beste gevallen geeft dat heel mooie, zwierige zinnen, hoewel er ook af en toe vergelijkingen voorbijkomen die net wat te vergezocht of overdreven zijn. Bovenal echter doet de stijl recht aan de inhoud van het boek: op bijzondere, maar uiterst leesbare wijze vertelt Moreels een bijzonder verhaal vol spanning dat bovendien ook nog de nodige diepgang bevat.
Laat deel twee in deze Inzycht-trilogie maar komen dus. Fijn om nog eens positief verrast te zijn door genrefictie vanuit ons eigen Nederlands taalgebied. Stijn Moreels is absoluut een schrijver om de komende jaren in de gaten te houden. Meer van dit soort Nederlandse en Vlaamse boeken graag (tips zijn welkom).