Leigh Brackett was niet alleen bekend door haar boeken, maar ook omdat ze de scenario’s voor onder meer The Big Sleep (1946) en The Long Goodbye (1973) schreef (die laatste is overigens echt een zalige film!). Ze schreef bovendien een eerste versie van Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back (1980), maar ze stierf voordat de film daadwerkelijk opgenomen werd. Door haar romans verwierf ze de bijnaam ’the Queen of Space Opera’, maar de roman die ik nu ga bespreken is absoluut geen space opera. The Long Tomorrow uit 1955 is desalniettemin een bijzonder knap boek.
The Long Tomorrow is een post-apocalyptische roman die zich enkele generaties na een grote atoomoorlog afspeelt. Steden bestaan niet meer, het is zelfs verboden om er een te stichten, en het bedrijven van wetenschap is een doodzonde. Verschillende streng-religieuze sektes leven in kleine gemeenschappen door het land heen en zijn voor het grootste gedeelte zelfvoorzienend. Len Colter en zijn neef Esau groeien op in zo’n gemeenschap, Piper’s Run genaamd. Op een avond zien ze hoe een man gestenigd wordt omdat deze uit Bartorstown zou komen, volgens de legenden de laatst overgebleven stad en een plek waar alles gedaan wordt wat God verboden heeft.
Bartorstown
Len laat zich niet afschrikken door het tafereel, maar raakt juist nieuwsgierig naar Bartorstown, mede door de verhalen van zijn oma die het leven in een stad nog meegemaakt heeft. Wanneer Len en Esau een radio vinden (elektrische apparatuur is ten strengste verboden!) wordt hun honger naar kennis steeds groter. Wanneer ze hard gestraft worden door hun vaders, die achter het bestaan van de radio zijn gekomen, besluiten ze Piper’s Run te verlaten en op zoek te gaan naar Bartorstown.
The Long Tomorrow is zo goed omdat het een meeslepend en spannend verhaal is waar ook interessante, achterliggende ideeën in te ontwaren vallen. Len en Esau maken van alles mee in een wereld die vanwege haar strikte wetten tot de verbeelding spreekt. Zo heeft iedere religieuze sekte weer zijn eigen extreme levensstijl en ontmoeten ze veel verschillende mensen die zich weer allemaal op een andere manier tot die religieuze striktheid verhouden. Er zijn ook best wel wat grote, spannende gebeurtenissen die Brackett heel overtuigend beschrijft, die hun weerslag hebben op Len en Esau en die zorgen dat ze zich allebei in een andere richting ontwikkelen. Genoeg dus om constant geïnteresseerd te blijven in het verhaal.
Hint
Bovendien krijg je als lezer zo af en toe een hint over Bartorstown; bestaat deze stad daadwerkelijk of is het een idee waar vrije denkers die niet passen in het huidige systeem aan vast proberen te houden om zo toch nog wat hoop te houden? Lijkt Bartorstown op de steden zoals men die vroeger kende, of is het bijna onmogelijk om in een samenleving met regels als deze te kunnen bestaan als stad? Alleen al het idee van Bartorsdown prikkelt dusdanig dat je als lezer gaandeweg steeds benieuwder raakt naar deze al dan niet bestaande stad.
The Long Tomorrow kwam uit in 1955 en is duidelijk geïnspireerd door de Tweede Wereldoorlog en het idee wat er gebeurd zou kunnen zijn mochten de Verenigde Staten de oorlog verloren hebben. Bovendien is de angst voor kernenergie alomtegenwoordig in het verhaal. De inrichting van de samenleving zoals in het boek beschreven lijkt totaal gebaseerd op de angst voor atoombommen en is gericht op het voorkomen van nog zo’n oorlog. Gek genoeg krijg je langzaamaan begrip voor de manier waarop de Verenigde Staten in deze roman functioneren.
Accepteren
Dat brengt me bij de filosofische / spirituele kant van The Long Tomorrow. Deze roman gaat uiteindelijk namelijk over het kunnen accepteren van de imperfectie (van een samenleving). Len ziet het leven in steden van twee generaties terug als een soort utopie waar we weer naar terug moeten keren, maar in dit verhaal wordt duidelijk dat het leven toen allesbehalve perfect was, net zoals het leven van nu in deze religieuze gemeenschappen. The Long Tomorrow laat ons zien dat iedere samenlevingsvorm ook een bepaalde mate van begrenzing en vrijheidsinperking kent en leert ons dat het de kunst is om deze imperfectie te omarmen en gelukkig te worden en je weg te vinden ondanks al die beperkingen en gebreken.
Len komt langzaam tot dit besef en het maakt deze roman tot een interessante karakterstudie. Hoe we dit hoofdpersonage leren kennen als jonge jongen met allerlei wilde dromen en hoe hij deze romantische ideeën steeds meer loslaat, omdat hij heel veel voor zijn kiezen krijgt, maar ook omdat hij volwassen wordt, is echt erg boeiend om te lezen en is prachtig opgeschreven door Brackett.
Gelaagd
The Long Tomorrow heeft wat dat betreft echt heel wat te bieden op verschillende vlakken en ik heb het met bijzonder veel plezier gelezen. Voor nu geef ik vier dikke sterren, maar dat zouden er in de toekomst, bij herlezing, misschien nog wel meer kunnen worden. Bijzonder knap hoe gelaagd dit verhaal is, zo heb ik mijn post-apocalyptische sciencefiction graag!