Spanningsveld
Real Life van Brandon Taylor is een ingewikkeld boek om je als lezer toe te verhouden. Sommige dingen waren ontzettend herkenbaar en andere gebeurtenissen stonden echt mijlenver van mijn eigen belevingswereld. Toch, juist dat spanningsveld maakte deze roman heel erg de moeite waard. Ik maakte ook een videorecensie over dit boek, mocht je dezelfde informatie nog een keer willen krijgen maar dan met mijn hoofd erbij.
Voor de leessoundtrack heb ik gekozen die aansluiten bij de thematiek van de roman. Homoseksualiteit, racisme en geweld zijn toch wel de meest in het oog springende onderwerpen van de roman en laat ik daar nou weer direct allerlei muzikale associaties bij hebben. Geen gezever mee, daar gaan we!
KEVIN ABSTRACT – AMERICAN BOYFRIEND: A SUBURBAN LOVE STORY (2016)
In grote lijnen lijkt het verhaal van Wallace uit Real Life best op dat van Kevin Abstract. Ze zijn allebei zwart en homoseksueel en hun ouders hebben de grootste moeite met de seksualiteit van hun zoon. Over al die zaken zingt Kevin Abstract op dit album. Het kwam in het jaar van zijn coming out uit en balanceert slim op het koord tussen hip-hop en R&B. Abstract is bekender door zijn werk met de groep BROCKHAMPTON, maar zijn solowerk mag er zeker ook zijn.
We horen op ‘Papercut’ de regels “the harshest of all times, can’t tell my family I’m bi / can’t tell my mother I’m gay / the hardest part of my day is wishing I was fucking straight / life could be so fucking easy, man”. En op ‘American Boyfriend’ horen we “my parents wanna kill me, kill me / I’ll finally be on TV”. Het is allemaal zo’n ontzettend catchy, dit album, maar onder de oppervlakte gaat enorm veel leed schuil.
Voor mij is ‘Miserable America’ het allermooiste nummer van het album. De regels “my boyfriend hates me, won’t let me meet his parents / says my skin might scare ‘em, not afraid of my appearance” doen me zo ontzettend aan Real Life denken ook. Een dergelijke scene komt niet voor in het boek, maar het had er zonder twijfel zo een kunnen zijn.
THE IRREPRESSIBLES – NUDE (2012)
Ik weet nog dat het nummer ‘Two Men in Love’ uitkwam en hoe dat nummer uitgroeide tot mijn lgbt-favoriet. Tot het schrijven van dit stuk had ik er eigenlijk al heel lang niet meer naar geluisterd. Ik moet nu concluderen dat het eigenlijk een schande is dat ik dit album bijna nooit meer opzet.
Het is een werkelijk waar schitterend album over liefde en het past heel goed bij het beginnende ‘iets’ tussen Wallace en Miller. Het ding tussen Wallace en Miller blijkt uiteindelijk natuurlijk allemaal veel ingewikkelder en zwaarder en harder en gewelddadiger. Maar toch, dat begin van die ontluikende liefde, toen moest ik toch wel aan dit album denken.
Maar dat gewelddadige aspect heeft zeker ook wel een plek op dit album. Kijk eens naar de videoclip van ‘Arrow’ zou ik zeggen. Het worstelpartijtje is al meerdere keren van YouTube verdwenen en staat er nu op met een waarschuwing. Nogal kinderachtig als je het mij vraagt. Op mij hebben de clip en het nummer een onuitwisbare indruk nagelaten. Het gevecht tussen die twee in de clip is wel erg symbolisch voor alle spanningen tussen Wallace en Miller.
ANTONY AND THE JOHNSONS – ANTONY AND THE JOHNSONS (2000)
Ik herinner me nog heel goed dat ik Antony (die nu als Anohni door het leven gaat) voor het eerst hoorde. Ik begon me net wat serieuzer in muziek te verdiepen en mijn smaak te verbreden, maar de stem van Anohni was toch nog wel een brug te ver.
Op de een of andere manier bleef ik me echter vastbijten in dit ene album. Ergens intrigeerde het me toch enorm. Uiteindelijk groeide het uit tot een van mijn all-time-favorieten. Het androgyne stemgeluid van Anohni en de orkestrale, theatrale begeleiding kan (te) veel zijn, maar breekbaarder hoor je muziek haast niet.
Eigenlijk zou je wel kunnen zeggen dat het met mijn verhouding tot Real Life hetzelfde vergaat als destijds met dit album. Ik denk niet dat Real Life direct een all-time-favoriet zal worden, maar ook deze roman had een flinke tijd nodig voor ik hem op waarde kon schatten.
Dan zijn er nog de teksten van Anohni die veel overeenkomstige thema’s met de roman herbergen. Zo’n nummer als ‘Cripple and the Starfish’ bijvoorbeeld. “Mr. Muscle, gazing boredly / and he checking time did punch me / and I sighed and bleeded like a windfall / happy bleedy, happy bruisy”. Vrij verontrustend allemaal, maar Anohni brengt het allemaal zonder enige gene over. Het zou wederom ook zo iets kunnen zijn wat Wallace in de roman had kunnen zeggen.
Of ‘Hitler in My Heart’, dat is er ook nog zo eentje: “As I search for a piece of kindness / and I find Hitler in my heart”. Dit doet me dan weer enorm denken aan Wallace die gebukt gaat onder de wereld om hem heen die hem niet ziet voor wie hij is en zich op de een of andere manier geen raad weet met zijn zwartheid en zijn homoseksualiteit, maar die zich bij anderen in zijn omgeving precies aan hetzelfde schuldig maakt.
BIG BLACK – SONGS ABOUT FUCKING (1987)
Dan nu iets heel anders. Dit was eigenlijk het album waar ik het allereerst aan moest denken toen ik Real Life las. Vooral de apotheose van het boek waarin Wallace en Miller de hoofdrol spelen en die gepaard gaat met veel lichaamssappen deed me direct aan dit album denken.
Big Black is een van de bands van grootheid Steve Albini en Songs About Fucking kun je zien als een conceptalbum. Het gaat hier niet over de liefde bedrijven, nee het gaat over brute, gewelddadige seks. Songs About Fucking laat verschillende voorbeelden van seksueel geweld horen en dat allemaal in een half uurtje gepropt.
We hebben het hier over noise rock van de vuigste en ongemakkelijkste soort, mensen. En dat is precies waarom ik meteen aan dit album moest denken toen ik Real Life las. Er is geen enkel album dat die gewelddadige en tegelijk lustige climax van de roman zo goed weet te vertalen naar muziek. Een half uur durende adrenalinestoot, dat is wat dit is.
Ik vond Real Life een uitermate fascinerend boek. Ik werd de constante tijd uitgedaagd om zelf na te denken en bepaalde dingen in te vullen en wat te vinden van het vertelde. Erg zou ik het niet vinden als deze er met de Booker Prize vandoor zou gaan.
