Al het Blauw zag ik vaak genoemd worden in lijstjes met ‘beste boeken van 2021’. Ook was de roman genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs 2021, die uiteindelijk gewonnen zou worden door het fantastische Op Weg naar de Hartz. Nu moet ik tot mijn grote schaamte toegeven dat ik hier al heel lang een ander boek van Peter Terrin in de kast heb staan (Post Mortem), maar op de een of andere manier ben ik daar nooit aan begonnen. Door alle lovende berichten toch erg benieuwd geworden naar Al het Blauw. Wie weet volgt die eerdere roman dan vanzelf.
Simon is nog een tiener wanneer hij op een dag stopt met zijn studie. Heel veel tijd dus om met zijn vriend Marc in hun stamcafé te hangen. Simon krijgt een affaire met de veel oudere barvrouw Carla en Simon begint zich zorgen te maken dat de mensen om hem heen van dit geheim weten. Als zijn vrienden wat door hebben, dan is het slechts een kwestie van tijd voor John het te weten komt. Hij is de man van Carla, eigenaar van het café en het gerucht doet de ronde dat hij nogal losse handjes heeft.
Naturel
Al het Blauw kent om te beginnen een prettige opbouw. In korte paragrafen volgen we de verschillende hoofdrolspelers in het verhaal en maakt Terrin ons deelgenoot van hun innerlijk leven. We springen van het ene naar het andere personage en het is leuk om te lezen hoe verschillende personen dezelfde gebeurtenissen heel anders waarnemen en interpreteren. Dat alles is geschreven in een heel fijne, naturel stijl. Terrin schrijft mooie zinnen zonder poespas die heel prettig leesbaar zijn. Wat dat betreft is dit echt de perfecte roman om in een sessie te lezen. Door de taal en het hoppen van karakter naar karakter vloeit het boek perfect.
Maar je voelt ‘m misschien al aan komen, er ontbreekt ook wat aan dit boek. Echt, er valt heel weinig aan te merken op deze roman, en toen ik ‘m las zat ik er ook helemaal in, maar ik merkte dat na het lezen het verhaal ook heel rap wegzakte in mijn geheugen. Nu, amper anderhalve week later, kan ik me geen enkel in het oog springend detail herinneren, is geen enkele gebeurtenis onderwerp geworden van mijn dagelijkse mijmeringen, is er geen personage waar ik een band – of het nu in positieve of negatieve zin is – mee gekregen heb.
Gewoontjes
Daarvoor is het verhaal dan misschien toch net iets te gewoontjes. Als lezer weet je al heel gauw dat alles waar Simon zich mee inlaat nooit goed zal aflopen, maar op de een of andere manier raakt het nergens een snaar, lijkt het misschien net te veel op verhalen die we al zo vaak horen en lezen en zien om echt indrukwekkend te zijn. Coming-of-age romans spreken me altijd erg aan, en er zijn bijzonder mooie dingen binnen dit genre verschenen, maar Al het Blauw is wat mij betreft dan toch niet onderscheidend genoeg om tot de besten in zijn soort te behoren.
Simon is negentien wanneer hij midden in een college wegloopt en stopt met zijn studie. Hij is zoekende, weet zich niet te verhouden tot het dorp en het eenvoudige milieu waarin hij is opgegroeid. Samen met zijn boezemvriend Marc slijt hij vele uren in Azzurra, het café van het zwembad in het nabije provinciestadje. Omgeven door de blauwe schittering van het nachtelijk verlichte water ontstaat een passionele relatie tussen Simon en Carla Binotto, de Italiaanse barvrouw, die twintig jaar ouder is. Er gaan geruchten over haar zware verleden en over John, haar onbehouwen echtgenoot.
