Lalla Romano – In Farthest Seas (1987)

Veel dank aan Netgalley en Pushkin Press voor het recensie-exemplaar. In Farthest Seas verschijnt op 26 augustus 2025.

Lalla Romano was een Italiaans auteur, kunstenares en journalist. Ik ben vast niet de enige die nog nooit van haar gehoord had, maar onlangs werd haar werk Tetto Murato uit 1957 naar het Nederlands vertaald en uitgegeven bij uitgeverij Oevers en nu is er dan ook de Engelse vertaling van Nei Mari Estremi uit 1987, uitgegeven bij Pushkin Press, met de titel In Farthest Seas. Het is duidelijk dat er pogingen ondernomen worden om Romano’s werk uit de vergetelheid te halen, en afgaande op In Farthest Seas zijn die pogingen terecht.

In Farthest Seas is vertaald door Brian Robert Moore en houdt het midden tussen een roman en memoires. Romano beschrijft de eerste vier jaar en de laatste vier maanden van haar relatie met Innocenzo Monti. Romano beschrijft de ontluikende liefde en hun huwelijk in het begin, maar beschrijft ook uitvoerig de ziekte en de dood van Monti. Aan de hand van korte, fragmentarische hoofdstukken krijgt de lezer een beeld van de meest betekenisvolle momenten uit hun relatie.

Dubbel

Boeken die bestaan uit korte fragmenten hebben altijd iets dubbels. Aan de ene kant zorgt het fragmentarische karakter ervoor dat het moeilijk is om echt binding te krijgen met de personages, maar aan de andere kant vind ik het heel erg positief als de auteur niet alles uitspelt en je als lezer zelf verbanden laat leggen en betekenis laat ontdekken.

Dat is voor In Farthest Seas niet anders. Ik ging gaandeweg zeker niet houden van Monti, door de fragmentarische aanpak houdt Romano de lezer in zekere zin op afstand en vind ik het moeilijk om hier een echt hoog cijfer aan te geven. Dat neemt niet weg dat ik heb genoten van de manier waarop Romano voor haar betekenisvolle momenten neerzet, daarbij veelvuldig gebruik makend van verwijzingen naar andere literaire werken.

Intens

Wat ook direct opvalt is dat het eerste deel, dat de eerste vier jaar van haar relatie met Monti toont, veel korter is dan het tweede deel, dat slechts over de laatste vier maanden gaat. Het toont dat een ontluikende liefde intens kan zijn, maar dat het verliezen van een geliefde – in dit geval door ziekte – misschien nog wel veel intenser is en dat er, naarmate je iemand langer kent, ook meer belangwekkende momenten ontstaan.

Hoewel ik het beschrijven van het verliezen van liefde wel een stuk indrukwekkender vond dan de beschrijving van het ontstaan van liefde, komt mijn favoriete citaat juist uit het wat kortere eerste deel: “And for a moment I felt an attraction for him that was violent, secret, but I believe already tenaciously deep. It wasn’t an idea, it was a sensation: head-spinning, but not unsettling. Rather, familiar.” Wat mij betreft een prachtige schets van hoe het moment voelt waarin je pure liefde ervaart.

Afstandelijk

Er is dus genoeg moois te ontdekken in deze fragmenten over een diepe liefde, maar ik kan niet zeggen dat ik er diep door geraakt werd. In Farthest Seas is een fijn boek, tevens ook erg goed vertaald, maar hoewel het fragmentarische karakter goed werkt, is het ook juist de valkuil van dit boek, omdat het de vertelling toch wat te afstandelijk maakt. Neemt niet weg dat ik benieuwd ben geworden naar haar minder autobiografische werk.