Meer van Deze Hype Verwacht
Ik lees eigenlijk nauwelijks jeugdboeken. Er is simpelweg zo ongelooflijk veel dat ik nog ooit wil lezen dat ik soort van besloten heb om jeugdboeken links te laten liggen, net zoals ook de keuze om niet al te veel met poëzie te doen. Er zijn echter natuurlijk uitzonderingen. Annet Schaaps debuut Lampje las ik nooit, maar de hype is me niet ontgaan en ook Krekel, haar nieuwste boek, kon op veel publiciteit rekenen. Reden genoeg om toch weer eens een jeugdboek in te duiken, en hoewel er veel is om van te houden in dit boek, prikkelde Krekel me niet genoeg om direct nog meer jeugdboeken te willen lezen.
Eliza is met haar broertje Krekel weggelopen van huis om haar vijf broers te zoeken op de Witte Kliffen. De vijf broers zijn volgens haar vader en stiefmoeder verdronken op zee, maar gaandeweg blijkt dat er magische krachten in het spel zijn en dat Eliza terecht overtuigd is van het feit dat haar broers toch nog ergens moeten zijn. Onder meer met hulp van een vrome juf en een lompe sheriff gaat ze samen met Krekel op zoek naar haar verdwenen broers.
Schoonheid
Wat mij meteen opviel aan Krekel is hoe mooi het geschreven is. De zinnen zitten vol mooie woorden en lopen ook heerlijk soepel. Schaap toont constant de schoonheid van de Nederlandse taal en ik kan me direct voorstellen dat kinderen door dit boek verliefd zullen worden op lezen. Wat ik bovendien ook leuk vond, is het feit dat Schaap af en toe best ingewikkelde, niet alledaagse woorden gebruikt, waardoor jonge lezers in aanraking komen met nieuwe woorden en ook nog wat leren door Krekel te lezen.
Maar natuurlijk gaat het ook om het verhaal zelf. Ook dat zit knap in elkaar, met sprongen in de tijd, met magisch-realistische aspecten en met veel leuke personages. Zo vond ik juffrouw Amalia – die constant in haar hoofd gesprekken voert met Jezus – heel erg leuk, maar ook de bang en verlegen aangelegde Krekel vond ik een prachtig personage waar ik gaandeweg erg van ben gaan houden. Er zat bovendien met de boze stiefmoeder ook een vrij angstaanjagend en goed geschreven kwaadaardig personage in dit verhaal.
Klaar mee
Er is genoeg geweldigs te ontdekken in Krekel, maar toch was er een aantal dingen dat me weerhoudt van een echt hoog cijfer. Zo vond ik het stuk op het schip te lang duren; ondanks de leuke personages en enkele originele vondsten sloeg hier uiteindelijk toch de verveling toe. Daarnaast is het verhaal uiteindelijk toch best wel moralistisch. Dat vond ik als kind al niet erg boeiend en ik merkte dat dat me nu ook weer tegenstond.
Mijn grootste probleem zit hem echter in het personage van Eliza. Ik heb het denk ik al wel vaker geschreven hier op dit blog, maar ik ben zo enorm uitgekeken op stoere meisjes die moeten lijden voor de goede zaak. Ik vind deze trope niet eens op moreel vlak verwerpelijk, maar ik kom dit motief nu al zo lang en zo vaak tegen in alle literaire vormen en genres dat ik er echt helemaal klaar mee ben. Echt, verzin eens iets nieuws.
Geen uitnodiging
Wat dat betreft grijpt Schaap sowieso wel vaak terug op klassieke verhaalelementen. Een kwaadaardige stiefmoeder, een stoer meisje, een bang jongetje, personages met rigide denkbeelden die gaandeweg hun uitgesproken meningen moeten bijstellen, ik snap de aantrekkingskracht voor dit soort archetypen wel, maar echt origineel of fris voelt Krekel daardoor niet aan.
Krekel is een prachtig geschreven jeugdboek, maar ik denk toch dat ik door de hype meer verwacht had van het verhaal. Dat verhaal bezit ook prachtige elementen, maar er zijn ook te veel aspecten waar ik persoonlijk niet zoveel mee kon. Fijn om te lezen, maar voor mij geen uitnodiging om snel nog veel meer jeugdliteratuur te gaan lezen.
