Door en Door Menselijk
Dank aan Stijn Moreels voor het recensie-exemplaar.
Afgelopen jaar mailde Stijn me met de vraag of ik zijn boek Indigo wilde lezen en bespreken. Nu krijg ik regelmatig dat soort verzoeken, en ik ben altijd een beetje huiverig om ‘ja’ te zeggen, omdat de meeste verzoeken niet mijn smaak zijn. Gelukkig gaf ik aan dit specifieke verzoek wel gehoor, want Indigo is gewoon heel erg goede science-fiction van Vlaamse bodem. Nu is er Sepia, het tweede deel in de Inzycht-trilogie, en ook met dit boek bewijst Moreels een zeer begenadigd schrijver te zijn die absoluut een groter publiek verdient.
De wereld die Moreels in Sepia beschrijft is dezelfde als die in Indigo; het is moeilijk om de hele wereldbevolking nog te kunnen voeden, en er worden gen-modificaties ontwikkeld om toch nog voldoende voedsel te kunnen produceren. De hoofdpersoon in dit verhaal is echter een andere; Franck Lunda is een professor in gen-modificaties die zijn carrière op het spel zet omwille van de ziekte van zijn vrouw, maar hij krijgt een herkansing bij Big-Biobedrijf Inzycht. Al snel echter ontdekt hij vreemde fenomenen en beginnen zijn overtuigingen langzaam af te brokkelen.
Antwoorden
Wie op zoek was naar antwoorden na het bevreemdende Indigo, komt met Sepia bedrogen uit. Het mysterie rond de hallucinante gebeurtenissen in het eerste deel wordt met het tweede deel alleen maar groter. Het is de verdienste van Moreels dat hij de gebeurtenissen die ons verstand te boven gaan zo mooi weet te beschrijven dat het mij totaal niet uitmaakt dat ik geen idee heb wat er nou precies aan de hand is; Moreels’ stijl is zo verfijnd en leest zo prettig dat je meegaat in alles wat hij te vertellen heeft. Het maakt daarbij niets uit dat hij je constant op het verkeerde been zet of de hoop op antwoorden volledig negeert.
Wat me bovendien aanstond aan Sepia, en wat me ook al opviel in Indigo, is hoe goed Moreels zijn hoofdkarakter neer weet te zetten. Je leeft direct mee met de zorgen en uitdagingen waar Franck Lunda mee geconfronteerd wordt en accepteert volledig de keuzes die hij maakt in de realiteit waarin hij zich bevindt. Ja, Sepia is weird en onbegrijpelijk, maar is ook door en door menselijk.
Goede science-fiction
Dat is uiteindelijk wat voor mij matige science-fiction van goede science-fiction onderscheidt. De meeste science-fiction heeft leuke, boeiende premissen en staat bol van de creatieve ideeën, maar de verhalen die echt bijblijven, zijn toch de verhalen die iets universeels weten aan te boren. Dat is precies wat Moreels in Sepia doet.
Dat maakt dat dit boek eigenlijk alles heeft wat ik zoek in science-fiction; een heerlijke stijl, boeiende en onverwachte gebeurtenissen en de nodige diepgang die de lezer het idee geven dat er daadwerkelijk wat op het spel staat. Het was jammer dat dit boek zo snel uit was, maar het idee dat er nog een derde deel in deze trilogie aan zit te komen, vervult me dan weer met blijdschap.
