Een Duister Spel
Ik las eerder al In the Miso Soup van Ryu Murakami en wist meteen dat dit een auteur was waar ik meer van wil lezen (ik vind ‘m stiekem ook potentieel interessanter dan die andere Murakami). Nu zag ik enkele jaren terug de verfilming van zijn verhaal Piercing door Nicolas Pesce (onderschatte horrorregisseur!) en die bezat zo’n heerlijk tempo en een genietbare ongemakkelijkheid dat ik sindsdien het boek wilde lezen. Piercing is een boeiende roman, maar de film vind ik toch net een tikkeltje beter.
Kawashima staat iedere nacht met een ijspriem bij de wieg van zijn pasgeboren dochter, doodsbang dat hij haar wat aan zal doen. Hij besluit ‘op vakantie’ te gaan naar een hotel met het plan om een prostituee te vermoorden, hopend dat hij daarmee zijn driften kan beteugelen. Chiaki is het potentiële slachtoffer, maar ook zij draagt donkere geheimen met zich mee. Een duister spel ontstaat, waarbij onduidelijk is wie nou slachtoffer en wie dader is.
Onberekenbaar
De grote troef van Piercing zijn de perspectiefwisselingen. We wisselen als lezer steeds tussen de belevingswereld van Kawashima en die van Chiaki, waardoor al snel duidelijk is dat ze allebei zo opgeslokt worden door hun eigen duistere driften en verlangens dat alles wat de ander doet totaal verkeerd geïnterpreteerd wordt. Het maakt beide karakters onberekenbaar en dat creëert een heel boeiend spanningsveld. Bij wie het initiatief ligt en wie de overhand heeft verandert zo vaak dat het onmogelijk is om te voorspellen hoe dit verhaal af gaat lopen.
Zowel Kawashima en Chiaki hebben een zeer duister verleden en daar wordt de lezer op onomwonden wijze deelgenoot van gemaakt. Er komen zeer expliciet (seksueel) gewelddadige scenes voor in het boek, dus bij dezen een waarschuwing voor iedereen die daar niet op zit te wachten. Hoe trauma doorwerkt in het volwassen leven vind ik een zeer interessant thema dat mij persoonlijk ook veel bezighoud, en hoe Murakami het trauma gebruikt om een horrorverhaal te vertellen vond ik boeiend, al vond ik het uiteindelijk net wat te oppervlakkig en sensatiebelust om echt indruk te maken.
Prikkelend
Dan deed de film het toch net wat beter door maar zijdelings te raken aan de persoonlijke geschiedenissen en vooral in te zoomen op het spel tussen Kawashima en Chiaki. Al die herinneringen en hersenspinsels van de hoofdkarakters in het boek halen de vaart af en toe wat uit het verhaal. De film laat eigenlijk enkel de gebeurtenissen in het heden zien en is daardoor misschien nog wat raarder (afgaande op het stemgemiddelde op deze film te raar voor de meeste mensen), maar voor mij was hij nog net wat spannender en heerlijk qua tempo.
Toch ben ik nog steeds van mening dat Ryu Murakami een heel interessante schrijver is waar ik zeker nog niet op uitgekeken ben. Net als In the Miso Soup zit Piercing vol prikkelende ideeën en gebeurtenissen. Zo expliciet, bevreemdend en confronterend, dat kom je eigenlijk alleen maar in Japanse kunst tegen en die weirde sfeer die er uitgaat van Piercing nodigt zeker uit om nog meer van de beste man te lezen. Misschien niet de hoogvlieger waar ik na de film op gehoopt had, maar toch zeker uitdagend genoeg om hiervan genoten te hebben.
