N.K. Jemisin – The Stone Sky (2017)

Het lukte de laatste maanden niet zo met lezen. Ik ben misschien wel in tien boeken begonnen, die ik allemaal weer neerlegde omdat iets in die verhalen me niet aanstond. En als ik dan eens een boek uit las, dan voelde ik geen enkele behoefte om mijn ervaringen te delen met de wereld. Ik zat een beetje vast dus, maar sinds een paar weken heb ik het leesplezier weer teruggevonden. De oplossing? Gewoon even heel iets anders lezen (en luisteren!) dan wat ik normaal gewend ben. De zware, bloedserieuze, existentialistische literatuur de deur uit, science-fiction en fantasy erin en deze verandering voelt zo goed dat ik denk ik nog wel even in de sci-fi en fantasy blijf hangen.

Blijkbaar heb ik op dit moment minder behoefte aan stijloefeningen en diepgaande verhandelingen over de psychologie van karakters, en meer behoefte aan plotgedreven verhalen die zich afspelen in werelden die duidelijk anders zijn dan de onze. En wanneer dat echt goed gedaan wordt, dan zit daar natuurlijk ook veel diepgang in, maar gewoon een goed verhaal lezen zonder je steeds per se te moeten verhouden tot het vertelde, dat voelt even als een verademing.

Verandering van spijs

Het eerste boek dat me deed beseffen dat ik helemaal niet klaar was met lezen, maar dat ik gewoon even een verandering van spijs nodig had, was The Stone Sky uit 2017 van N.K. Jemisin. Het is het derde en laatste deel uit de Broken Earth Trilogy. Het eerste besprak ik al eerder hier, het tweede deel vond ik iets minder maar nog steeds tof, maar dit derde deel is pas echt geweldig. Het zit vol actie en interessante gebeurtenissen, de personages waar je al twee boeken mee meeleeft krijgen steeds meer vorm en diepgang en de hele wereld die N.K. Jemisin schept is bizar overtuigend en goed, mede omdat ze duidelijk put uit onze echte wereld.

Ik zal niet te veel over het plot verklappen, want dat is gewoon zonde als je de eerste twee boeken nog niet hebt gelezen, maar het verhaal speelt zich af op een supercontinent waar eens in de zoveel tijd een vijfde seizoen aanbreekt: door geologische veranderingen raakt de balans volledig verstoord en dreigt de gehele bevolking uit te sterven. Orogenen zijn mensen met magische krachten die de balans weer kunnen herstellen en de wereld van de ondergang kunnen redden, maar niet-orogenen koesteren een grote angst voor ze en onderdrukken en discrimineren ze. In deze trilogie is zo’n vijfde seizoen weer uitgebroken en het is maar de vraag of deze keer de wereld wel echt gered kan worden.

Diepgang

Wat ik zo goed vond aan dit derde deel, is dat de twee hoofdkarakters uit het verhaal een ongekende diepgang krijgen. Ze hebben inmiddels al zoveel gezien en meegemaakt dat ze gaandeweg echt veranderd zijn. Deze veranderingen in levenshouding zorgen ervoor dat het erop begint te lijken dat de wereld er misschien wel niet zo goed vanaf zal komen. Bovendien vond ik hier voor het eerst het tragische lot van de orogenen echt voelbaar: keer op keer de wereld redden, maar toch steeds weer door iedereen veracht en uitgekotst worden. Ik heb de eerste twee delen echt met plezier gelezen, maar dit derde deel raakte echt een snaar bij me.

Het is duidelijk dat Jemisin zich heeft laten inspireren door klimaatverandering en de ongelijkheid in de wereld, daarom waarschijnlijk dat je als lezer toch zo kunt meeleven met alles wat er op dit supercontinent gebeurt. Want behalve deze aspecten zijn er heel weinig elementen die overeenkomen met onze realiteit. Er zijn magische krachten, vreemde wezens en het verhaal wordt voortgestuwd door gebeurtenissen die nooit en te nimmer in onze wereld plaats zouden kunnen vinden. Maar die enkele herkenningspunten en het feit dat Jemisin je heel langzaam inwijdt in deze wereld maken dat je je al snel heel erg vertrouwd voelt. Het was denk ik een jaar geleden dat ik het tweede deel uit deze trilogie las, maar alsnog voelde The Stone Sky van begin af aan als een heel fijn thuiskomen.

Terugvinden

Het was dus heerlijk om terug te keren naar de wereld van The Broken Earth en om te merken dat ik met dit boek terugvond wat ik even dacht verloren te hebben. De combinatie van een flitsend verhaal vol boeiende gebeurtenissen en de prikkelende inhoud in de vorm van mooie karakterontwikkelingen en het voelbaar maken van het lijden van de mensen in een bizar goed uitgewerkte wereld, maken dat dit mijn favoriete fantasy-boek tot nu toe is. The Stone Sky is een geweldig slot van een enorm toffe trilogie.

Ik blijf voorlopig nog wel even bivakkeren in de science-fiction, fantasy en horror. Ik heb een spreadsheet gemaakt met alle winnaars en genomineerden voor de grote science-fiction-, fantasy- en horrorawards dus aan inspiratie geen gebrek. (Mocht je deze spreadsheet willen inzien, laat het me even weten, dan stuur ik je de link). Ik was al lang van plan om dieper deze genres in te duiken, dit is het uitgelezen moment om daar structureel mee bezig te gaan. Ik heb er zin in en ben benieuwd wat ik allemaal tegen ga komen!