Miniapolis is Rob van Essens nieuwste en de verwachtingen lagen toch wel hoog. Ik heb Van Essens werk leren kennen toen hij de Libris Literatuurprijs won in 2019 met zijn roman De Goede Zoon. Geweldig boek waar op heel veel verschillende niveaus van valt te genieten, maar daarna las ik Visser uit 2008 en dat was zo mogelijk nóg beter. Sindsdien kijk ik altijd weer enorm uit naar nieuw werk van Van Essen, en ook dit Miniapolis weet weer te overtuigen.
Jonathan komt zijn vier jaar geleden overleden moeder plots tegen en trekt met haar de stad uit, op weg naar het landhuis waar zijn moeder is opgegroeid en waar ze de vreemdste verhalen over vertelt. Ondertussen komt Scherpenzeel erachter dat zijn collega Wildervanck steeds langere fietstochten maakt voordat hij naar kantoor komt. Scherpenzeel achtervolgt Wildervanck en voor je er erg in hebt verlaten zij ook gezamenlijk de stad, ogenschijnlijk zonder enig plan.
Grappig
Bij een roman van Van Essen is het het beste om helemaal zonder voorkennis te beginnen en je mee te laten voeren met zijn rijke fantasie. Als er iemand in staat is om compleet onvoorspelbare boeken te schrijven, dan is het deze schrijver wel. Hij weet ook in Miniapolis een wereld te schetsen die enorm lijkt op die van ons, maar waarin zich figuren begeven en dingen gebeuren die het verstand te boven gaan.
Dit vind ik denk ik wel de grappigste Van Essen die ik tot nu toe las. Toegegeven, in Visser zit een scene waarbij ik nu, jaren na dato nog steeds in schaterlachen uitbarst als ik er alleen al aan denk, maar in zijn nieuwste zitten meer absurde, grappige momenten.. Het was dan ook een grove fout om dit boek te luisteren (kan het zeker aanraden, voorgelezen door de auteur zelf) in de trein, want ongeveer iedere vijf minuten schoot ik in de lach.
Fris
Ondanks de vele grappen, grollen en compleet bizarre situaties waarin de personages terechtkomen, heeft Van Essen de gave om zijn personages heel menselijk neer te zetten. De drie hoofdpersonages torsen allemaal zo hun trauma’s en complexen met zich mee en proberen op geheel eigen wijze vat te krijgen op hun pijnen. Zo is het niet alleen maar lachen om de wonderlijke wijze waarop de personages handelen, maar ik voelde ook een enorme sympathie en mededogen voor ze.
Miniapolis is ontegenzeggelijk een typische Van Essen roman, maar toch voelt het toch weer fris en anders aan dan wat ik tot nu toe van hem las. Het was alleszins weer een feest om op te gaan in alle bizarre en waanzinnige taferelen die je als lezer voorgeschoteld krijgt. Ik kijk nu alweer uit naar zijn volgende.
Zeggen ze niet altijd dat de reis belangrijker is dan de bestemming? Misschien is dat zo. Maar soms heeft de bestemming het laatste woord. De moeder van Jonathan is vier jaar geleden overleden. Toch ziet hij haar op een ochtend in de tram. Hij neemt haar mee de stad uit, op zoek naar het landhuis waar ze is opgegroeid en waarover ze vreemde verhalen vertelt. Ondertussen werken Scherpenzeel en Wildervanck, twee collega’s op een bijkantoor van een gemeentelijke dienst, aan hun eigen ontsnapping. Ook zij verlaten de stad, per fiets, zonder te weten waarnaar ze op weg zijn. Geplaagd door demonen uit het verleden, wederzijds ongemak en tijdelijke vlagen onverwoestbaar optimisme komen deze vier mensen uiteindelijk niet alleen elkaar, maar ook zichzelf tegen.
Dag Madelon,
Ik stuitte op jouw weblog en zou je willen vragen of je er geïnteresseerd in bent om je recensies te laten plaatsen op De Leesclub van Alles en Bazarow. Zou je me, in geval van interesse, een mailtje willen sturen?
Hartelijke groet,
Marjon Nooij
Redacteur Literatuur
De Leesclub van Alles/Bazarow