Scheefgegroeid
Patricia Lockwood is dichter, essayist en na het schrijven van No One Is Talking About This ook romancier. Het boek schopte het tot de shortlist van de Booker Prize, maar won net niet. Het is best een bijzondere roman, zowel qua verhaal als qua stijl, maar ik heb dit jaar toch al beter gelezen.
Het verhaal is opgebouwd uit heel korte paragrafen, ieder de lengte van de gemiddelde tweet ongeveer, en springt vaak van de hak op de tak. Het boek bestaat uit twee delen; het eerste deel focust zich volledig op sociale media en hoe de verteller helemaal verloren raakt in het web van memes, politieke polarisering en schattige dierenvideo’s. De verteller krijgt echter te maken met een groot verdriet in de familie, als haar nichtje met een afwijking geboren wordt. Ze wordt uit ‘het portaal’, zoals Lockwood het internet noemt, getrokken en weer de echte wereld in geslingerd. De gebeurtenissen in het ‘echte’ leven werpen een andere blik op het leven in ‘het portaal’.
Vluchtig
Lockwoods roman leest om te beginnen enorm fijn, met die superkorte stukjes. De stijl leent zich perfect voor het eerste deel, waarin alles heel vluchtig tot ons komt en maar zelden weet te beklijven. Voor het tweede deel echter, dat heel anders is qua toon, werkt de stijl een stuk minder goed. Ik had het veel meer passend gevonden als ze voor dit deel voor een andere, meer omvattende, ‘meer gangbare’ zo u wilt, stijl gekozen had, dat had de impact van het tweede deel waarschijnlijk groter gemaakt. Die korte, van de hak op de tak springende stukjes zorgen er namelijk ook voor dat een emotionele connectie uit blijft.
Nu bleek dit vooral voor mij een boek dat heerlijk wegleest, maar waar ik nooit echt iets bij voelde. Dat komt misschien niet alleen door de gekozen stijl, maar ook omdat het personage dat Lockwood opvoert in het eerste deel nogal karikaturaal aanvoelt. Natuurlijk kunnen we allemaal tot een bepaalde hoogte niet zonder internet en sociale media, maar Lockwoods personage is zo extreem dat het niet eens lijkt te raken aan de werkelijkheid. Ook het gebruik van termen als ‘het portaal’, ‘de dictator’, tja, dat kwam op mij allemaal een beetje simplistisch over. En het lijkt me nou net dat je juist geen simplificeringen en karikaturen wil in dat eerste deel, als je wil dat dat tweede deel met je lezer resoneert. Dan moet er in dat eerste deel iets zitten dat herkenbaar en confronterend is, maar dat had gevoel miste ik totaal.
Scheefgegroeid
Tegenover die kritiek staat wel dat er in de losse paragraafjes best wat rake observaties zitten en dat je soms ook best wel kunt lachen om No One Is Talking About This. En ook in het tweede deel zitten best wat mooie stukjes, ook al werd ik er nooit echt door geraakt. Nee, deze roman staat zeker op het niveau van de losse paragrafen wel garant voor vermaak. Als je al die losse paragrafen samen neemt, blijft er echter een beetje een scheefgegroeid (pun wel een beetje intended) geheel over.
