Niet Mijn Ding
The Sweetness of Water is de debuutroman van Nathan Harris. Oprah Winfrey koos de roman uit voor haar boekenclub (een garantie voor hoge verkoopcijfers en veel enthousiasmerende recensies op Goodreads) en hij staat nu ook op de longlist voor de Booker Prize. Dat dit boek een heel breed en groot publiek aan kan spreken, daar twijfel ik niet over, maar mijn ding was het niet helemaal.
Toch begon ik vol goede moed aan The Sweetness of Water. Het verhaal speelt kort nadat de zuidelijke staten de Amerikaanse Burgeroorlog hebben verloren en slavernij verboden is geworden. Soldaten keren getraumatiseerd terug naar huis, vrijgelaten slaven zijn zoekende naar een thuis. We volgen onder meer Prentiss en Landry die genoeg geld willen verdienen zodat ze op zoek kunnen gaan naar hun moeder die enkele jaren geleden verkocht werd. Ze krijgen werk op de boerderij van George en Isabelle, een echtpaar dat de dood van hun zoon probeert te verwerken.
Diversiteit
De periode waarin het verhaal speelt trekt me wel aan en het is tof om te zien hoe Harris een stem geeft aan de buitenbeentjes van deze periode. Zo speelt het lot van zwarte mensen na het afschaffen van de slavernij een rol, maar ook is er aandacht voor een verboden relatie tussen twee mannen en ook George en zijn vrouw zijn op zijn minst excentriek te noemen. Ja, wat betreft diversiteit en interessante personages zit het wel goed met deze roman.
Waar het bij mij begint te wringen, is het feit dat deze roman zo veel meer gefocust is op grote, emotionele gebeurtenissen dan op de innerlijke strijd van de personages. Dit valt Harris niet per se aan te rekenen, want het is een prima manier om een verhaal te vertellen, maar ik kan er persoonlijk niet zoveel mee. De roman was voor mij te veel uit op beroering van de lezer, wat vooral resulteerde in het feit dat dit verhaal me echt helemaal niks deed.
Uitgedacht
Wat daar eigenlijk mee samenvalt, is het feit dat het boek te geconstrueerd aanvoelt. Alles is perfect uitgedacht: de spanningsboog loopt perfect van 0 naar 100 en weer terug naar 0, de personages weten in schitterende oneliners en met een onwrikbare zekerheid hun meningen voor het voetlicht te brengen en we hebben precies door wie de good guys en wie de bad guys zijn in het verhaal, zodat precies duidelijk is wanneer we boos moeten zijn en wanneer we opgelucht moeten zijn.
Er valt heel weinig aan te merken op The Sweetness of Water en dat is juist het probleem. Ik wil ambiguïteit, ik wil dat mijn eigen onwrikbare zekerheden op losse schroeven komen te staan, ik wil twijfelende, reflexieve personages, ik wil op het verkeerde been gezet worden. Ik wil eigenlijk alles wat dit boek niet is. Dat dit verhaal zoveel mensen aanspreekt snap ik heel goed, maar ik hoor helaas niet bij die mensen. Wat mij betreft geen Booker Prize voor dit debuut.
