Eentje om te Koesteren
Zo heel af en toe heb je dat, dat je een boek leest dat precies op het goede moment komt. Dat was ook zo met dit boek. Ik had even een korte leespauze, de dingen liepen allemaal niet zo lekker en een beetje lukraak besloot ik dat dit het boek werd waarmee ik langzaam weer in het lezen zou geraken. Voor ik het wist zat ik weer middagen te lezen en dit was weer zo’n zeldzaam boek waarbij ik me als lezer ontzettend goed begrepen voelde.
Mattias’ grote held is Buzz Aldrin; iemand die noodzakelijk was voor de maanlanding, maar altijd in de schaduw stond van Neil Armstrong. Mattias doet er alles aan om een anoniem leven te leven en dat leidt tot problemen in de privésfeer. Wanneer hij zijn vriendin en baan kwijtraakt besluit hij in een soort opwelling met de band van zijn beste vriend mee te gaan naar de Faeröer eilanden. Uren, misschien dagen later wordt hij wakker op een van de eilanden. Alleen, met een hele stapel bankbiljetten en met pijnlijke knokkels.
Hij komt terecht in een woongroep waar verschillende mensen met uiteenlopende problemen wonen. Het geeft Mattias alle tijd om van zijn zenuwinzinking bij te komen en om om te leren gaan met zijn wat afwijkende levenshouding. Hij heeft meerdere terugslagen, maar daartegenover staat dat hij zichzelf beter leert kennen, dat hij vrienden voor het leven maakt en dat hij ondanks zijn angsten leert om verantwoordelijkheid te nemen.
Speciaal
Je zou Mattias als een sulletje, een loser kunnen zien, maar Harstad schrijft met zoveel begrip en liefde over hem dat je toch ook van Mattias gaat houden. En ik denk dat uiteindelijk alle introverte mensen (en welke boekenlezers zijn dat niet?) zich toch wel op een bepaalde manier kunnen vereenzelvigen met het hoofdpersonage. Zoals ik al zei, toen ik begon met lezen voelde ik me absoluut niet goed, maar dit boek heeft me zeker geholpen om door die fase heen te komen. Door de manier waarop Harstad schrijft over mensen met psychische problemen, met warmte, met mededogen, voelde ik me enorm begrepen en alleen al daarom komt Buzz Aldrin, Waar Ben Je Gebleven? in mijn kleine rijtje ‘heel speciale boeken’ terecht.
Maar ook de schrijftstijl van Harstad is heerlijk. Met een enorme vlotte, vloeiende pen beschrijft hij het leven van Mattias, het leven op de Faeröer en maakt hij verschillende uitstapjes naar allerlei historische figuren en gebeurtenissen. Er valt genoeg aan te merken op het boek (tegenstrijdige zaken in het hoofdpersonage van Mattias, niet ter zake doende / niet boeiende uitweidingen) maar ik heb de 500 pagina’s verslonden, mede door het enorme ogenschijnlijke gemak waarmee Harstad alles opschrijft.
Uitwaaien
Naast het personage van Mattias, is er ook een hoofdrol weggelegd voor de Faeröer eilanden. Door deze roman zijn die eilanden hoog op mijn reislijstje terecht gekomen. Door Harstads schrijven voel je de eeuwige harde wind, ruik je het zoute water en waan je jezelf op deze onherbergzame, maar schitterende eilanden. Hoe sommige delen van de eilanden inmiddels bijna verlaten zijn, terwijl ze ook zoveel moois te bieden hebben, ja dat lijkt me de perfecte plek om eens goed uit te waaien.
Buzz Aldrin, Waar Ben Je Gebleven? had ik niet op een beter moment kunnen lezen. Deze ode aan introverte, ingewikkelde mensen en tevens aan alle laatbloeiers heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik zal niet vergeten hoe opbeurend dit boek was in een wat moeilijkere periode en ik denk dat dit echt een roman is waar ik vaker naar zal teruggrijpen als het allemaal even tegenzit. Ja, dit is er eentje om te koesteren.
