Vandaag aandacht voor een van de eerste romans die dit jaar uitkwam. Het sprak me meteen aan omdat ik natuurlijk ziekelijk woke ben en als wit persoon zoveel als mogelijk is wil proberen te begrijpen hoe het is om racisme te ervaren. Maar bovenal werd dit boek omschreven als een erg grappige satire. En humor, daar ben ik wel fan van, ondanks dat ik vaak het tegendeel beweer.
Darren werkt bij Starbucks en is daar op zich best wel tevreden mee. Zijn moeder spoort hem echter aan om het beste uit zichzelf te halen en door een gedurfde actie komt hij terecht bij een jong, hip bedrijf waar hij als verkoper aan het werk kan. Hij is de enige zwarte man bij het bedrijf en hij krijgt heel veel over zich heen. Toch houdt hij vol. Wederom door een gedurfde actie speelt hij zichzelf in de kijker. Hij wordt rijk, krijgt aanzien, maar verliest zichzelf volkomen in alle drank, drugs, feestjes en vrouwen. Door zijn kennismaking met vier ‘kansarme’ jongeren wordt hij echter wakker geschud en hij besluit zijn kwaliteiten te gebruiken om deze jongeren aan een goede baan te helpen. De organisatie wordt echter steeds militanter en de ondergang van Darren, aka Buck, wordt uiteindelijk onafwendbaar.
Klootzakkerij
Er zit een enorme vaart in Black Buck en Askaripours schrijfstijl is erg fijn. Dat maakt dat je door de pagina’s heen vliegt. Zeker halverwege was het heel erg moeilijk om het boek weg te leggen. De hele beschrijving van het überhippe techbedrijf is ook echt zeer vermakelijk en daar zit ook vooral de humor in. Hoe alle teams namen hebben die verbasteringen zijn van rapgroepen, hoe telkens weer tegen Darren gezegd wordt dat hij op [denk hier een willekeurige beroemde zwarte man] lijkt, hoe alle kamers vernoemd zijn naar heilige boeken en ook steeds lukraak geciteerd wordt uit deze geschriften. Kortom, het hele bedrijf zit vol (pretentieuze) klootzakkerij en dat leidt best wel regelmatig tot gniffelmomenten.
Toch wordt langzaamaan de toon serieuzer en de sympathie voor Darren verdwijnt steeds meer. Die komt eigenlijk ook niet meer terug, maar dat ligt denk ik vooral aan mijzelf. Mensen die zich ongevraagd aan je opdringen om spullen en diensten aan je te verkopen, daar ben ik enorm allergisch voor. En dan maakt het me niet uit wat je achtergrond is, wat mij betreft heb je dan je ziel aan de duivel verkocht. Meevoelen met Darren en de zielige jongeren vond ik dan ook eigenlijk best wel moeilijk, omdat ik gewoon echt geen respect heb voor wie dan ook die dat verkoperswereldje in wil.
Sympathiek
Maar ook al kon ik geen sympathie opbrengen voor de personages, ik vond Black Buck wel een enorm sympathiek boek. Het boek zit vol lessen over hoe je jezelf kunt verkopen en hoe je je zo kunt presenteren dat mensen met je in zee willen. En het laat ook heel duidelijk alle mogelijke beren op de weg zien die je kunt tegenkomen als je op weg bent naar succes en rijkdom. Het is daarmee een heel leerzaam en empowerend boek. Het is duidelijk niet voor mij geschreven, maar voor alle zwarte jongens en meisjes die niet weten waar ze moeten beginnen als ze een beter leven voor zichzelf en hun familie willen. Dat vind ik wel een heel lief en aansprekend uitgangspunt en maakt dit boek toch eigenlijk heel bijzonder.
Dit samen met het feit dat er absoluut geen dode momenten in het verhaal te vinden zijn, maakt dat mijn score toch vrij hoog uitvalt. Ik heb deze debuutroman met enorm veel plezier en interesse gelezen. Ik hoop dat er heel veel jonge mensen zijn die dit boek oppakken en wat aan de lessen van Askaripour gaan hebben. En hopelijk gaat Askaripour nog veel meer schrijven.