Niet Direct Geprikkeld
Ik zet weer een stapje in de wereld van de fantasy, en nu eens een stapje in de wereld van de hedendaagse fantasy. Remote Control is een novelle van de Nigeriaans-Amerikaanse schrijver Nnedi Okorafor. Ze won al zo’n beetje alle belangrijke sci-fi en fantasy prijzen die er te winnen zijn met haar eerdere werk en dit is dus haar nieuwste wapenfeit.
Helemaal fantasy is Remote Control trouwens niet. Er zitten ook duidelijk sci-fi-elementen in het boek. Zo speelt een deel van het verhaal zich af in RoboTown waar gedachtenlezende robots en drones de dienst uitmaken.
Superkrachten
Maar goed, waar gaat Remote Control nu helemaal over? Fatima vindt als jong meisje een mysterieus object en heeft vanaf dat moment een superkracht. Echt fijn is die superkracht niet, want alles wat ze vanaf dat moment aanraakt gaat dood of kapot. Het mysterieuze object wordt haar afgepakt, maar de krachten blijven. Ze verliest er haar ouders en haar broer door en zwerft vanaf dat moment van stadje naar stadje op zoek naar het object om het kapot te kunnen maken en een einde te maken aan die speciale, dodelijke kracht.
Remote Control is op zich een prima boekje. Fatima is een leuk personage waar je als lezer wel een connectie mee hebt en als een soort van avonturenroman leest het heel fijn. De verschillende obstakels die Fatima tegenkomt zorgen ervoor dat het boeiend blijft. Het scheelt ook heel erg dat het zo’n dun boekje is, weinig tijd om je mee te vervelen.
Te veel willen
Als fantasy- en avonturenroman werkt het verhaal uitstekend, maar de science-fictionelementen waren mij een doorn in het oog. De hele setting waarbinnen die drones en robots hun werk doen kwam slecht uit de verf en voegde eigenlijk helemaal niets aan het verhaal toe. Er zijn al zo weinig pagina’s om je verhaal in te vertellen, focus je dan vooral op het goed uitwerken van de hoofdlijn, denk ik dan.
Ik had ook het idee dat Okorafor bepaalde maatschappelijke kwesties aan wilde kaarten. Zo gebruikt Fatima (of Sankofa, dit is de naam die ze zichzelf geeft na het krijgen van de kracht en het vergeten van haar naam) haar kracht om euthanasie toe te passen op mensen die erg lijden. Ik had het idee dat de schrijver hier wel een punt mee wilde maken. En zo zijn er wel meer sociale kwesties die af en toe even aangestipt worden, maar het is allemaal net niet uitgesproken genoeg om er als lezer echt iets mee te kunnen.
Ik vond Remote Control een fijne novelle, maar ik kreeg toch het idee dat Okorafor te veel wilde doen in een beperkt aantal pagina’s. Ik ben door dit werk niet direct geprikkeld om meer van haar op te gaan snorren, maar het vormde op heel veel vlakken wel een fijn contrast met het laatste deel van de Thomas Cromwell trilogie van Hilary Mantel. Het lezen van dat boek was wel een vrij grote bevalling dus het was fijn om iets duns en lichts erna te lezen. Verder dan drie sterren kom ik echter niet.