De beste muziek van 2020

Zoals je misschien al door hebt gehad tijdens het lezen van mijn stukjes, is muziek een van mijn eerste levensbehoeften. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed en daartussen ben ik er ook serieus veel mee bezig. In dit coronajaar nog veel meer dan de afgelopen jaren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat door corona mijn liefde voor muziek een nieuwe impuls kreeg. Voor mijn gevoel is mijn smaak heel erg verschoven dit jaar, misschien wel het meest sinds mijn puberteit.

Het maken van een toplijst met mijn favoriete albums was een hele opgave. Ik heb dit jaar meer dan 160 2020-albums gehoord en daar zat ontzettend veel moois tussen. Ik heb daarom de vrijheid genomen om niet een top-10, maar een top-25 te maken.

Het maken van zo’n lijst is altijd een momentopname en morgen zou-ie er waarschijnlijk alweer heel anders uitzien. Het is wel duidelijk dat ik op dit moment meer in de mood ben voor elektronische muziek en metal. Verder valt heel erg op dat er maar een hiphopalbum in de lijst staat. Ik vind hiphop nog steeds heel leuk, maar ik zou het niet meer als een van mijn favoriete genres zien (hoewel ik de nieuwe releases zeker wel in de gaten blijf houden).

Weinig popmuziek verder, hoewel ik de albums van The Weeknd en Charli XCX wel heel erg strak vond. Ze sneuvelden als laatste tijdens de schifting. 2020 was ook voor mij het jaar waarin ik meer niet-westerse muziek begon te luisteren. Dat valt ook te zien in deze lijst. Vooral Japan is goed vertegenwoordigd, al is dat in mijn geval dan weer niet zo vreemd. Alles wat met Japan te maken heeft vind ik namelijk fascinerend. Maar goed, genoeg gezeverd, tijd voor de lijst.

1. Oranssi Pazuzu – Mestarin Kynsi

Finse (black) metal met invloeden vanuit onder andere krautrock en elektronica. Voor mij het meest spannende album van het jaar. Ieder nummer wordt zorgvuldig opgebouwd, de muziek klinkt enorm bedacht, maar het geheel is heel erg meeslepend en intrigerend. Mijn waardering voor het album is verder gestegen met het fantastische YouTubeconcert ten tijde van de eerste coronagolf. / Spotifylink

2. Eartheater – Phoenix: Flames Are Dew Upon My Skin

Laat je vooral niet op het verkeerde been zetten door de hoes haha. Dit is een enorm eigenzinnige mix van ambient, freak folk en popmuziek. Erg verslavend, niet in de minste plaats door de intelligente opbouw van het album en de vocale acrobatiek van Alexandra Drewchin. / Spotifylink

3. Zelienople – Hold You Up

Zelienople maakt psychedelische folk/rock met hier en daar wat experimentele uitspattingen. Dit is misschien wel hun meest toegankelijke album en het is er een van een ongekende melancholische schoonheid. De desolate sfeer werkt hypnotiserend en zorgt ervoor dat ik steeds weer terugkeer naar dit prachtige album. / Spotifylink

4. Alva Noto – Xerrox, Vol. 4

Alva Noto’s Xerrox albums zijn stuk voor stuk indrukwekkend, maar deze is aan het uitgroeien tot mijn favoriet. Ik krijg de laatste weken geen genoeg van dit album. Wat minder pruttelend en sputterend is dit album vergeleken met de eerdere delen, maar daarvoor is heerlijk dromerige ambient in de plaats gekomen. / Spotifylink

5. R.A.P. Ferreira – Purple Moonlight Pages

Dit is dat ene hiphopalbum in mijn lijst. Enorm ongedwongen plaat waarop R.A.P. Ferreira over onderwerpen als het doen van de was rapt, maar af en toe ook activistisch uit de hoek kan komen. De beats zijn veelal door Kenny Segal geproduceerd en klinken speels en relaxed. Een rijk album waarbij steeds weer nieuwe details opvallen. / Spotifylink

6. Theo Parrish – Wuddaji

Parrish is een houseproducer die alweer ruim twintig jaar muziek maakt. De grote kracht van Parrish is dat zijn muziek zo onvoorspelbaar is. Zijn nummers zijn erg avontuurlijk en Parrish slaat richtingen in die je niet zo vaak hoort binnen de house. Zo ook op dit album. Echt dansbaar is het niet, maar ik word er wel heel vrolijk van. / Spotifylink

7. Paysage d’Hiver – Im Wald

Een twee uur durend black metal album, ik wist niet dat ik daarop zat te wachten, maar ik ben erg onder de indruk van Im Wald. Het is repetitief genoeg om hypnotiserend te zijn en afwisselend genoeg om boeiend te blijven. Het doet me best wel denken aan Filosofem van Burzum, maar dan nog beter. Als je dit luistert, zakt de temperatuur in je kamer zomaar tien graden. / Spotifylink

8. Meitei – Kofū

Met knip-en-plakwerk geeft Meitei de luisteraar een inkijkje in het verleden van Japan. Een machtige mengeling van lieflijke new age en ambient aan de ene kant en donkere, overstuurde passages aan de andere kant is het resultaat van het bijeenvoegen van al die samples. Als Nederlandse ontbeer ik waarschijnlijk de kennis om dit album echt te vatten, maar het is desalniettemin een zeer overtuigende les in plunderphonics die we hier voorgeschoteld krijgen. / Spotifylink

9. Envy – The Fallen Crimson

Envy is een van mijn favoriete screamobands en na een paar mindere albums zijn ze met The Fallen Crimson helemaal terug. Muzikaal zit het allemaal enorm strak in elkaar en de screams van Tetsuya Fukagawa blijven een van de beste binnen het genre. Ze hebben weer het perfecte evenwicht tussen screamo/metal en postrock gevonden. / Spotifylink

10. Daniel Blumberg – On & On

Singer-songwriters vind ik over het algemeen vrij saai. Ze klinken wat mij betreft ook allemaal hetzelfde. Daniel Blumberg weet zich echter te onderscheiden met zijn manier van zingen en het incorporeren van allerhande gekke geluiden. Bovenal zijn het gewoon heel erg goede liedjes die door terugkerende muzikale en tekstuele thema’s onder de huid kruipen. / Spotifylink

11. Shinichi Atobe – Yes

Het meest zomerse album uit de lijst denk ik. Zeven zonnige technoproducties die doen verlangen naar betere tijden (zon, vrienden, dansen, je weet het wel). Heel fijne niets-aan-de-hand-plaat en dat is wel een heel welkome afwisseling met de rest van de lijst, die toch vooral door bakken ellende getekend wordt. / Spotifylink

12. Mulatu Astatke & Black Jesus Experience – To Know Without Knowing

Een samenwerking tussen Ethiopische jazzheld Astatke en het Australische collectief Black Jesus Experience. Samen brengen ze een heerlijke mix van jazz, funk en hip-hop ten gehore. Het activisme wordt ook zeker niet geschuwd en maakt dit niet alleen tot een gezellig klinkend, maar ook urgent album. Dit album besprak ik ook bij deze leessoundtrack. / Spotifylink

13. Ustad Saami – Pakistan Is for the Peaceful

Zoek Ustad Saami maar eens op. Het is een man met een enorm interessant verleden. Na 35 jaar opgeleid te zijn als zanger vond zijn leermeester de tijd rijp om voor het eerst het podium te betreden. Hij is de laatste beoefenaar van een speciale toonladder en zijn stem is het hoofdinstrument op dit album. Hij wordt begeleid door zijn vier zoons. Erg mooie Pakistaanse drones die je direct bij de kladden grijpen. / Spotifylink

14. Leeched – To Dull the Blades of Your Abuse

Misschien wel de beste openingstrack van het hele rijtje? Wat een angstaanjagend album dit. Alles moet kapot, inclusief trommelvliezen, lijkt het devies van deze band te zijn. Er staat redelijk wat metal in mijn lijst, maar dit is de bruutste, agressiefste en meest meedogenloze plaat van ze allemaal. / Spotifylink

15. CHUDAHYE CHAGIS – Underneath the Dangsan Tree Tonight

Het eerste nummer vind ik ronduit verschrikkelijk, maar de rest is bloedmooi. Chudahye Chagis combineert Zuid-Koreaanse traditionele muziek met reggae en dub. Maar dit is geen uit de hand gelopen experiment. Nee, dit is een album met enorm veel emotionele zeggingskracht, met name ook door de schitterende zang. / Spotifylink

16. William Basinski – Lamentations

Basinski kan bij mij niks verkeerd doen. Ook al herhaalt-ie keer op keer hetzelfde trucje, zijn muziek raakt bij mij altijd een emotionele snaar. Dit ambientwerk onderscheidt zich van zijn andere albums in die zin dat hij hier gebruik maakt van operazang. Er zijn weer heel wat tranentrekkers te vinden op dit album. Met name het nummer ‘Please, This Shit Has Got to Stop’ weet mij weer ouderwets te ontroeren. / Spotifylink

17. Phillip Sollmann – Monophonie

Sollmann maakt onder de naam Efdemin toegankelijke elektronische techno, maar onder zijn eigen naam experimenteert hij er graag op los. Gewapend met allerlei instrumenten ontwikkeld door wetenschappers en geluidskunstenaars maakt hij iets wat je het beste zou kunnen omschrijven als ‘akoestische techno’. Het is een kleurrijk tapijt van ritmes en texturen geworden dat klinkt als een prototype voor techno. / Spotifylink

18. Black Curse – Endless Wound

Ik moet altijd een beetje lachen om het begin van het album waar de zanger er lustig op los gorgelt. Het zet lekker de toon voor dit uiterst brute death/black metal plaatje. De totaal maniakale vocalen van de zanger zijn voor mij het grootste pluspunt. De geschifte gitaarriffs komen op een goede tweede plaats. / Spotifylink

19. Steve Roach – Tomorrow

Dit is het beste wat ik in jaren heb gehoord van ambientpionier Steve Roach. Hij heeft een discografie waar je u tegen zegt, maar de laatste jaren staan toch vooral in het teken van meer esoterische releases om de luisteraar beter te laten slapen. Mooie muziek hoor, maar dit vind ik toch een pak interessanter. Doet me denken aan Klaus Schulze, maar dan in een wat hipper (maar niet veel hipper) jasje. / Spotifylink

20. Gidge – New Light

Weer een uiterst sfeervol ambient-technoalbum van dit Zweedse duo. Ze weten een ongelooflijk warm geluid neer te zetten, alsof je geknuffeld wordt door de muziek. Heel erg knap en de vocale samples zijn heel erg goed gekozen en dragen veel bij aan de sfeer. Fun fact: dit is mijn favoriete muziek om op hard te lopen. / Spotifylink

21. Bladee – Exeter

De Zweed Bladee is een cloud rapper en met zijn Drain Gang vooral bekend door zijn samenwerkingen met de superhippe Yung Lean. Ben er over het algemeen niet een erg groot fan van, maar dit albumpje (dat maar 18 minuten duurt, daar kun je toch geen buil aan vallen) vind ik echt enorm fris klinken. ‘Rain3ow Star (Love Is All)’ is een van mijn favoriete nummers van dit jaar. / Spotifylink

22. Craven Faults – Erratics & Unconformities

Wat een indrukwekkend ambient-georiënteerde elektronicaplaat is dit zeg. Het staat vol knappe nummers die langzaam opbouwen tot een steeds voller geluid. Erg repetitief, maar ook erg spannend. Heerlijk om deze via de hoofdtelefoon te beluisteren en alle kleine veranderingen binnen een nummer te ondergaan. / Spotifylink

23. Nothing – The Great Dismal

In het begin hoorde ik het niet zo, maar ik merk de laatste weken dat ik toch telkens weer teruggrijp naar dit album. Het is zeer aangename shoegaze waar heel veel in valt te ontdekken naarmate je er vaker naar luistert. Erg mooie gitaarpartijen en de zang klinkt ook behoorlijk zalvend. Precies zoals ik mijn shoegaze graag heb. / Spotifylink

24. The Microphones – Microphones in 2020

Ik ben best wel fan van de indiefolk van Phil Elverum, al vond ik zijn vorige platen net wat te ondoordringbaar om echt te blijven hangen. Dat is op dit album helemaal anders. Het is een zeer introspectief album geworden, maar mijn God, ik hang weer ouderwets aan de lippen van ome Phil. Dit mag van mij uren duren, ook al gebeurt er op muzikaal vlak weinig noemenswaardigs. / Spotifylink

25. Dogleg – Melee

We sluiten af met een flinke stoot energie door de heren van Dogleg. Oude tijden herleven met deze emo van de bovenste plank. Ik word echt heel erg vrolijk van dit soort muziek. Er gaat een enorm plezier en levensvreugde van dit album uit. Meer valt er niet te zeggen en dat hoeft ook niet. / Spotifylink

Dat was ‘m dan. Ik vond 2020 een erg goed muziekjaar, hopelijk wordt 2021 minstens zo interessant!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.