Niets-aan-de-hand
Dit was het eerste boek dat ik van Tyler las, hoewel ze een zeer gevierd schrijver is die grote prijzen in de wacht heeft gesleept. Ik las de Engelstalige versie van de roman, maar het boek is ook onder de titel Een Rooie aan de Kant van de Weg bij Prometheus uitgekomen dit jaar. De vertaling was in handen van Peter Abelsen.
Ik vond het een erg genietbare niets-aan-de-hand-roman. Eentje die we zeker wel kunnen gebruiken dit jaar (en de komende tijd). Ik werd ondanks het kleine drama in het boek toch best wel vrolijk van het boek. Er valt nog veel meer over het boek te vertellen, dat kun je in mijn videorecensie zien.
Het was een perfect boek om te lezen op een (licht brakke) zondagochtend (of nieuwjaarsdag natuurlijk!). Als soundtrack heb ik daarom gekozen voor vier albums die ook perfect zijn voor lome, luie zondagochtenden. Qua sfeer vullen ze het boek heel goed aan. Het zijn uiteenlopende genres dus er is voor ieder wat wils.
SHINICHI ATOBE – YES (2020)
Deze stond ook in mijn album toplijst van dit jaar. Atobe is een Japanse producer die heel erg op zichzelf is. Dat zorgt voor mysterie en allerlei wilde geruchten om zijn persoon. Atobe lijkt zich hier helemaal niks van aan te trekken en levert het meest zorgeloze album van het jaar af.
Yes staat vol zomerse, opwekkende elektronica. Het is house, maar bij vlagen is een genre als lounge ook helemaal niet ver weg. Zo’n nummertje als ‘Lake 2’, dat is toch het eerste wat je wil horen op een luie zondagochtend wanneer de broodjes in de oven liggen en de eitjes gekookt worden.
Ja, hier word ik echt heel erg vrolijk van. Normaal luister ik toch wel overwegend deprimerende en misantropische muziek, maar dit soort albums zijn broodnodig voor een beetje tegenwicht. Als ik echt wil genieten van de kalmte van het moment, dan is dit de afgelopen maanden het album waar ik steeds naar terugkeer.
PEGGY LEE – BLACK COFFEE (1953)
Vocale jazz vind ik vaak echt de perfecte muziek om bij achterover te leunen. Er gaat een ontspannenheid en rust uit van de muziek en ik heb tot nu toe nog geen enkele uitzondering op die regel gehoord. Peggy Lee is echter wat mij betreft een van de fijnste ontdekkingen binnen het genre.
Haar zingen klinkt nog net iets meer relaxed en de rustige muzikale omlijsting zorgt voor de perfecte inkleuring van een zondagochtend. Je komt net je bed uit, zet een kopje koffie of thee en ploft heerlijk met een boekje op de bank. Redhead by the Side of the Road bijvoorbeeld, deze twee gaan perfect samen.
Dit album brengt je terug naar de oude zwart-witfilms, naar een tijd waarin alles wat minder gehaast was dan nu. Black Coffee klinkt als een geromantiseerde versie van de jaren vijftig, en ja, soms is dat het soort sfeer waar je gewoon even behoefte aan hebt.
AUBURN LULL – ALONE I ADMIRE (1999)
Een van mijn favorieten dit en een van de beste platen om helemaal mee tot rust te komen. Auburn Lull maakt ambient met echte instrumenten (gitaar, drums, je kent het wel), tegelijkertijd postrock zonder gewelddadige gitaarerupties en ook nog shoegaze zonder de klassieke wall of sound. Beter kan ik het niet omschrijven.
Het is denk ik wel het meest melancholische album van de vier, maar toch gaat er ook een zalvende werking uit van de muziek. Niets zo heerlijk als dit album draaien over je koptelefoon terwijl je wat zondagse klusjes doet. (Niet te veel natuurlijk! Het is en blijft de dag van de Heer.)
Dit album heeft hetzelfde effect als een goed (elektronisch) ambientalbum. Je kunt er makkelijk wat naast doen (lezen!), want je hoeft niet met je volledige focus naar de muziek te luisteren, maar toch krijg je genoeg mee om de andere bezigheid te kleuren. Lees Redhead by the Side of the Road terwijl je Alone I Admire beluistert en na een uurtje ben je helemaal zen.
BIOSPHERE – THE HILVARENBEEK RECORDINGS (2016)
Een album met een Nederlands tintje. De Noor Geir Jenssen, die onder de naam Biosphere zoveel schitterende muziek maakt, ging naar Hilvarenbeek om field recordings te maken. Hij heeft die opnames tot schitterende ambient sfeerschetsen omgetoverd.
Dit was echt het album dat mij verkoeling bracht tijdens de hittegolf deze zomer. Half zeven opstaan voor werk, direct de ramen tegen elkaar open om in ieder geval nog heel even van de relatieve koelte te kunnen genieten en dan keihard dit album op (sorry buren).
The Hilvarenbeek Recordings straalt een enorme sereniteit uit. Na de hittegolf ben ik nog heel vaak teruggekeerd naar dit album, vooral op zondagen. Je hoort een boer zijn koeien toespreken, wat vogels, wat landbouwmachines. Eigenlijk alles wat je op een zondagochtend wil horen, maar wat niet kan omdat je in de stad woont.
Hopelijk heb ik je genoeg inspiratie gegeven om nieuwjaarsdag en de komende lockdownzondagen door te komen. Redhead by the Side of the Road is in ieder geval alleszins de moeite waard.
