Och, wat is Kitchen een schitterend verhaal. Duidelijk één van de betere Japanse verhalen die ik tot nu toe heb gelezen (en er komt veel moois uit dat land). Dat zei ik overigens ook al in mijn videorecensie. Bij Kitchen blijft het echter niet, want het boek eindigt met Moonlight Shadow, nog een pareltje. Het ligt natuurlijk voor de hand om voor de soundtrack van deze bundeling van novellen voor Moonlight Shadow van Mike Oldfield te kiezen, maar nee, ik ben geen erg groot fan van Oldfield. Ik heb voor vier albums gekozen die wat mij betreft een stuk beter passen.
MIDORI TAKADA – THROUGH THE LOOKING GLASS (1983)
Ja, ik weet het, geniale hoes. Misschien wel mijn favoriete albumhoes aller tijden. De muziek is net zo schitterend. Het album komt uit hetzelfde jaar als ‘Moonlight Shadow’, maar ze zijn totaal onvergelijkbaar. Het nummer van Mike Oldfield klinkt nogal flauwtjes en belegen, de muziek van Takada klinkt daarentegen alsof het van een compleet andere planeet komt.
Het is ambient, maar dan wel het soort ambient dat alle registers opentrekt. Er zijn gewoon zoveel leuke geluidjes op dit album te horen. Mijn favorieten zijn de gekke vogelgeluidjes en de colaflesjes die als fluit gebruikt worden. Ik word echt enorm vrolijk van deze muziek die enorm veel plezier uitstraalt.
Hetzelfde soort plezier straalt van de pagina’s van Kitchen af. Ondanks dat beide verhalen ook best wel verdrietig zijn, overheerst voor mij uiteindelijk toch de levenslust en het levensbevestigende karakter van de verhalen. En ja, daar heb ik een enorm zwak voor. Kitchen trekt me enorm aan, omdat de manier van leven van de karakters zo nauw aansluit bij hoe ik zelf in het leven sta. Of wil staan, toch in ieder geval.
VARIOUS ARTISTS – KANKYO ONGAKU (2019)
Er wordt opvallend veel goede ambient gemaakt in Japan. Dat kan geen toeval zijn. Japan, waar shintoïsme en boeddhisme door elkaar beleden worden en waar een significant deel van de bevolking ontzettend zen is (tegenover een deel van de bevolking dat allesbehalve zen is). Dat is in ieder geval het beeld dat ik heb van Japan.
Dit album is een redelijk recente verzamelaar vol Japanse ambient- en new age muziek (nee, Enya staat er niet op) uit Japan. ‘Grote’ namen als Satoshi Ashikawa en Hiroshi Yoshimura zijn te vinden op dit album, maar er is ook veel ruimte voor onbekendere namen. Van mij mag mag dit soort verzamelaars veel vaker uitgebracht worden, vol onbekende namen uit alle uithoeken van de wereld.
Ik zweer je, als je al niet zen bent, dan word je het vanzelf wel van deze muziek. Japanse ambient klinkt altijd alsof het gemaakt is door mensen die het leven snappen. Ik luister ernaar en hoop dan dat ik door er heel vaak naar te luisteren vanzelf het leven ook ga snappen. Banana Yoshimoto snapt het leven ook. Ik lees haar verhalen en denk dan: ja, als mij zoiets zou overkomen, dan kan ik alleen maar hopen dat ik daar ook op zo’n gezonde manier mee om zal gaan.
HIROSHI YOSHIMURA – GREEN (1986)
Ik noemde Yoshimura net al even. Hij was een van de bekendste Japanse ambientmuzikanten. Hij heeft erg veel mooie muziek gemaakt, maar dit album luister ik tegenwoordig het vaakst. Dat komt vooral omdat het onlangs eindelijk aan Spotify is toegevoegd.
Is Through the Looking Glass erg ADHD voor ambientbegrippen, Yoshimura’s muziek is daarentegen erg minimalistisch. Hij maakt zogenaamde ‘omgevingsmuziek’. Dat beteken dat hij zijn ‘eigen’ elektronische composities combineert met ‘echte’ geluiden uit de natuur.
Een heel mooi rustig, ingetogen album is Green. Het klinkt ook een beetje weemoedig, als het overdenken van vervlogen tijden. Misschien ook wel daarom dat ik een aantal nummers van dit album heel veel geluisterd heb tijdens het lezen van Kitchen. Het past erg goed bij de verdrietigere passages en bij de scenes waarbij de personages het allemaal even niet meer weten.
GROUPER – DRAGGING A DEAD DEER UP A HILL (2008)
Tot nu toe was het allemaal erg Japans, deze leessoundtrack. Ik eindig echter met een album van een Amerikaanse muzikante. Ik ben een enorm liefhebber van haar muziek. Ze maakt ambient, maar karakteristiek aan haar geluid is dat ze haar stem gebruikt als een extra instrument, als een extra ondoordringbare muzikale laag.
‘Heavy Water / I’d Rather Be Sleeping’ is een van mijn all-time-favorieten en komt het dichtst in de buurt van een ‘echt’ liedje. Dit is sowieso wel haar minst vage album. Dat komt vooral door de gitaar die welonderscheiden akkoorden uitstoot. Dat is niet vaak het geval bij Groupers muziek.
Ook deze muziek klinkt alsof het niet van deze wereld is. Daarmee is het cirkeltje naar Through the Looking Glass rond. Grouper klinkt alsof het ergens vanuit de diepste krochten van het heelal tot ons komt. Vooral de sleutelscene in Moonlight Shadow was een hele ervaring met Dragging a Dead Deer up a Hill op de achtergrond. Misschien is Grouper nog net iets zwaarder op de hand dan het boek is. Maar toch, Kitchen lezen en ondertussen Grouper luisteren deed iets magisch met me.
Qua muziekgenres ben ik ditmaal vooral in dezelfde hoek blijven hangen. Toch heb ik voor vier albums gekozen die allemaal om heel verschillende redenen bij Kitchen passen. Het toont de veelzijdigheid van ambient, maar zeker ook hoeveel Yoshimoto in een zeer beperkt aantal pagina’s weet over te brengen. Voor mij zeker met recht een Japanse klassieker genoemd.