Laatste Berichten

Darcy Coates – Hunted (2018)

Hunted is het eerste dat ik lees van Darcy Coates, maar naar wat ik begrijp is dit boek qua setting niet heel erg representatief voor het werk van de Australische auteur. Ze is vooral bekend vanwege haar ‘haunted-house’ boeken, terwijl Hunted zich voornamelijk afspeelt in een verlaten bos. Ik ben echter voor de horrorroman met het hoogste gemiddelde gegaan en kwam toen uit bij deze. En dat was absoluut een horrorthriller van jewelste.

Lees verder

Kieran Setiya – Het Leven Is Zwaar: Filosofie van de Tegenslag (2022)

Kunnen we door te filosoferen leren omgaan met alle ellende in de wereld en met ons persoonlijk leed? Die vraag probeert filosoof Kieran Setiya te beantwoorden in Het Leven Is Zwaar: Filosofie van de Tegenslag. Het startpunt van zijn onderneming: we moeten pijn en tegenslag niet proberen te verbannen uit ons leven, dat is immers onmogelijk, maar we moeten ons op een adequate manier een weg zien te banen door de moeilijkheden die het leven op ons pad brengt.

Lees verder

Leigh Brackett – The Long Tomorrow (1955)

Leigh Brackett was niet alleen bekend door haar boeken, maar ook omdat ze de scenario’s voor onder meer The Big Sleep (1946) en The Long Goodbye (1973) schreef (die laatste is overigens echt een zalige film!). Ze schreef bovendien een eerste versie van Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back (1980), maar ze stierf voordat de film daadwerkelijk opgenomen werd. Door haar romans verwierf ze de bijnaam ’the Queen of Space Opera’, maar de roman die ik nu ga bespreken is absoluut geen space opera.

Lees verder

N.K. Jemisin – The Stone Sky (2017)

Het lukte de laatste maanden niet zo met lezen. Ik ben misschien wel in tien boeken begonnen, die ik allemaal weer neerlegde omdat iets in die verhalen me niet aanstond. En als ik dan eens een boek uit las, dan voelde ik geen enkele behoefte om mijn ervaringen te delen met de wereld. Ik zat een beetje vast dus, maar sinds een paar weken heb ik het leesplezier weer teruggevonden.

Lees verder

Cormac McCarthy – No Country for Old Men (2005)

Enkele weken geleden overleed Cormac McCarthy op 89-jarige leeftijd en dat was even een triest moment, want deze man heeft één van mijn favoriete boeken ooit geschreven (All the Pretty Horses). Tot een week geleden was dat ook het enige boek dat ik van de beste man las, en dat kan natuurlijk eigenlijk niet als je weet dat enkele gebeurtenissen uit All the Pretty Horses me jaren na het lezen nog steeds achtervolgen.

Lees verder

Peter Zantingh – Tussentijds (2022)

Tussentijds van Peter Zantingh is de derde Libris-genomineerde roman die ik las. Ze jury heeft wel een rijtje mooie boeken gekozen, hoor. Nog geen tegenvaller tegengekomen (dat is wel eens wat anders geweest). Ook van dit door Das Mag uitgebrachte boek heb ik genoten, al twijfel ik wel of het niet iets té gegrond is in deze tijd.

Lees verder

Aristoteles – Poetica (-335)

Afgezien van wat fragmenten uit primaire teksten heb ik dus nauwelijks wat gelezen van Aristoteles. Tijdens mijn studie hoorde ik vooral: je moet Aristoteles goed kennen, hij is één van de belangrijkste filosofen ooit, en veel moderne filosofie grijpt terug op zijn denken, maar zijn teksten zijn verschrikkelijk saai en niet te lezen. Nu leek het me toch eindelijk eens tijd om wat van ons aller Ari te lezen.

Lees verder

Yves Petry – Overal Zit Mens. Een Moordfantasie (2022)

Lang geleden las ik De Maagd Marino (2010) van Yves Petry en was erg te spreken over hoe meeslepend de auteur kon vertellen over mensen die zo ver van je af staan qua denkbeelden en fascinaties. Sindsdien ben ik de schrijver uit het oog verloren, maar zijn nieuwste, Overal Zit Mens. Een Moordfantasie (2022) staat op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs 2023.

Lees verder

Kenzaburo Oë – Seventeen & Homo Sexualis (2021)

Onlangs overleed Kenzaburo Oë, de Japanse auteur die in 1994 de Nobelprijs voor Literatuur ontving. Toen ik voor het eerst in aanraking kwam met zijn werk, had ik al wat boeken van Haruki Murakami gelezen, maar die verbleekten bij wat ik kende van Japanse cinema en Japanse muziek. Toen ik een aantal jaren terug Het Eigen Lot (1964) las, vond ik eindelijk datgene wat me ook zo mateloos intrigeert in Japanse films en muziek.

Lees verder